Δεν χρειαζόμαστε μνημόνιο. Πολιτική βούληση χρειαζόμαστε

Κώστας Παναγιώτου

Στην Ισπανία ανακοινώθηκαν χτες ( Τετάρτη 11 Ιουλίου) νέα μέτρα λιτότητας, ενώ οι Ισπανοί ανθρακωρύχοι κορύφωναν τις μακράς πνοής διαμαρτυρίες τους με κεντρική διαδήλωση στην Μαδρίτη, ενώ στην Ιταλία ο Μάριο Μόντι άφηνε για πρώτη φορά να διαφανεί ότι πιθανόν η χώρα του να ζητήσει βοήθεια από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (Θυμηθείτε αυτό το «πιθανόν» Κυπρίων και Ισπανών αξιωματούχων για να διαβάσετε στη θέση του ένα «όπου νάναι).

Στο διεθνή τύπο σήμερα πάλι διαβάζουμε τα παρακάτω.

«Αναγκαστικό δάνειο των εύπορων πολιτών στα κράτη προς επίλυση της κρίσης χρέους στην Eυρωζώνη προτείνει το Γερμανικό Ινστιτούτο Οικονομικών Μελετών (DIW) σύμφωνα με δημοσίευμα του Handelsblatt Online.

Εάν επιβαλλόταν εισφορά στις ιδιωτικές περιουσίες από 250.000 ευρώ κι άνω (500.000 ευρώ για ζευγάρια) θα προέκυπτε μία βάση υπολογισμού που αντιστοιχεί στο 92% του γερμανικού ΑΕΠ. Οι Γερμανοί οικονομολόγοι αναφέρουν ότι ένα τέτοιο μέτρο θα αφορούσε το 8% των πιο πλούσιων πολιτών».

Όπως δήλωσε στο Handelsblatt Online ο επικεφαλής της μελέτης Στέφαν Μπαχ, «ακριβώς εκεί (σε αυτές τις χώρες) θα ήταν σκόπιμα τέτοιου είδους εργαλεία, ώστε να συμπεριληφθούν τα διαθέσιμα και εν μέρει υπερσυσσωρευμένα ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία στην αναχρηματοδότηση των κρατών».

Είναι εντυπωσιακό ότι η μελέτη αναφέρεται σε ένα ποσοστό συσσώρευσης πλούτου σε ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού που παραπέμπει περίπου με το αντίστοιχο που κατά καιρούς δημοσιεύεται και για την Κύπρο. (ότι το 8% του πληθυσμού έχει όσα εισοδήματα όσα το υπόλοιπο 92%). Είναι προφανές ότι η προσφυγή στον μηχανισμό είναι περιττή όπως περιττό είναι και το διακρατικό δάνειο. Αυτά τα λεφτά είναι συσσωρευμένα σε κυπριακές τσέπες και μάλιστα με τρόπους συχνά ανήθικους και κολάσιμους ακόμα και για τα καπιταλιστικά δεδομένα (χρηματιστήριο, ελληνικά ομόλογα, φούσκα των ακινήτων, κατευθυνόμενες πολεοδομικές ζώνες ).

Η ταχύτητα με την οποία ένας μικρός αριθμός οικογενειών συγκέντρωσε όλο αυτό τον πλούτο μέσα σε μερικές δεκαετίες ανεξαρτησίας είναι ενδεικτική της φύσης και της ποιότητας του μετααποικιακού συγκροτήματος εξουσίας. Η τελευταία αρπαχτή στα ελληνικά ομόλογα ήταν όμως μοιραία. Κάποιοι ξεφόρτωσαν πάνω τους. Το μέγεθος των ζημιών παραπέμπει στην εισβολή η οποία ειρήσθω εν παρόδω ήταν κι αυτή μια ευκαιρία για μια γρήγορη υπερσυσσώρευση πλούτου από τα ίδια άτομα. Αυτή την φορά όμως ο συσσωρευμένος πλούτος αρκεί για τις ζημιές που οι ίδιοι προκάλεσαν.