29 Φεβ 2012

Η κατασκευη επιθεσης εναντια στην ΑΗΚ

εν διεξαγεται στο facebook..εν το πρωτοσελιδο θεμα στην Αληθεια τζαι τον φιλελευθερο για εφτομαδες τωρα..απλα η εκστρατεια ανοιξεν τζαι σελιδες στο ιντερνετ..:)
Φυσικα πρεπει να βοηθηθουν οσοι εχουν αναγκη. Αλλα η ξαφνικη ευαισθησια [μονο για την Αηκ παρακαλω] για τα προβληματα που δημιουργουν οι συνθηκες περικοπων τζαι παγοποιησεων που εγιναν με την πιεση των ιδιων ακριβως εφημεριδων, εν νακκον υποπτη. Αλλα το αποκορυφωμα ηταν τζαι οτι εθκιεβασα στον φιλελευθερο οτι ο στοχος,μερικων, λαλει ενι να "ανοιξει η αγορα".
Ιντα μεσα στο καλοτζαιρι εν εγυρευκαμεν του ιδιωτες που επιασαν αδεια για παραγωγη ηλεκτρισμου τζαι ηταν αφαντοι;
Δηλαδη εσιει κοσμο που πιστευκει οτι οι ιδιωτες εν να τους διουν πιο φτηνα ενεργεια;
Κοιτα να δεις..
Τουτοι εν εκαταλαβαν τιποτε, που το ζητημα των τραπεζων;

Μια αμαρτωλη υποψια το σαββατοκυριακο της Σηκωσης: στην αμερικη εφωναζαν για κατι ψιχουλα που ηταν να δωθουν στους φτωχους τζαι τες μεσαιες ταξεις σαν επιστροφη φορων, για να καλυφτει οτι η φοροαπαλλαγη εισιεν σαν στοχο την τεραστια επιστροφη χρηματων στο ιδιωτικο κεφαλαιο: επιανεν ο φτωχος 100 δολαρια, τζαι ο πλουσιος η η τραπεζα/επιχειρηση εκατομυρια - τα οποια αφαιρουνταν υστερα που υπηρεσιες που εκοφκουνταν που τες μεσαιες ταξεις τζαι τους φτωχους.
Μηπως δαμαι μερικοι φωναζουν για τους φτωχους για να ευκολυνουν αλλους;
Υπαρχει μια λυση: αφου χρειαζονται χρηματα για να επιχορηγηθουν παροχες σε ευαλωτες ομαδες, τοτε να ενεργοποιηθει τζηνη η διασταση της συμφωνιας του Δετζεβρη που ελαλεν να φορολογηθει ο πλουτος. Διαφορετικα που θα βρεθουν τα χρηματα αν δεν αλλαξει το πλαισιο των παγοποιησεων που μερικοι εθελαν με τοσο παθος πριν λλιους μηνες;
[εννοειται οτι κανενας εν τολμα να πει τζαι γιατι ακριβωνει το πετρελαιο: το ισραηλ, οι αμερικανοι τζαι το εμπαρκο στο ιραν..ατε να δουμε αν το γυρισει η γλωσσα των δημοσιογραφων..:)]

απόσπασμα από
http://sirmastocomputer.blogspot.com/2012/02/blog-post_25.html

27 Φεβ 2012

Και όλοι πυροβολούν τον Ντάουνερ…

Σύμφωνα με ό,τι δημόσια λέγεται το Κυπριακό είναι για ακόμα μια φορά σε αδιέξοδο. Όλες οι πλευρές (ελληνοκυπριακή, τουρκοκυπριακή, τουρκική) δηλώνουν ότι η επόμενη προσπάθεια είναι για μετά το 2012. Η μόνη ένδειξη για πιθανές εξελίξεις στο Κυπριακό είναι η βία ορισμένων πολιτικών δυνάμεων να αλλάξουν τη στρατηγική λύσης του Κυπριακού. Προφανώς οι δυνάμεις αυτές φοβούνται μια πιθανή στροφή της Τουρκίας προς τη λύση, στροφή που θα απογυμνώνει την ελληνοκυπριακή πολιτική, όπως και το 2004. Η τουρκική πλευρά να θυμίσουμε είχε- ως αποτέλεσμα των τότε ελληνοκυπριακών ελιγμών- κερδίσει σε αρκετά σημεία στη διεθνή σκακιέρα (μη εγκεκριμένη από το Συμβούλιο Ασφαλείας μεν αλλά υπάρχουσα έκθεση του Κόφι Ανάν που ωθεί προς κινήσεις αναγνώρισης τουρκοκυπριακού κράτους, ανάλογες θέσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση που κατέληξαν στον κανονισμό της πράσινης γραμμής, αναβάθμιση της τουρκοκυπριακής πλευράς και υποβάθμιση της ελληνοκυπριακής επιρροής στην Ισλαμική Διάσκεψη, μαζική εκμετάλλευση ελληνοκυπριακών περιουσιών κ.ά.). Δηλαδή για όσο καιρό η πολιτική της διζωνικής ομοσπονδίας φαινόταν ανέφικτη δεν χρειαζόταν να εγκαταλειφθεί. Όταν φάνηκαν πιθανότητες υιοθέτησής της, για παράδειγμα το 2004, η ελληνοκυπριακή πολιτική χώρεσε και στην τρύπα του βελονιού. Εξάλλου πολλές φορές στο παρελθόν οι Ελληνοκύπριοι μποϋκόταραν βήματα προόδου με διάφορους εκλογικούς ελιγμούς.

Η πρόσφατη πολιτική πιρουέτα Αναστασιάδη προς τη χαλαρή Ομοσπονδία είναι βήμα προσέγγισης προς τους απορριπτικούς. Κι αν αυτό είναι βήμα προσέγγισης προς ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ, ποιες είναι οι θέσεις των τελευταίων; 
 
Οι θέσεις του ΑΚΕΛ στο Εθνικό Συμβούλιο που δημοσιοποιήθηκαν πρόσφατα δεν κατονομάζουν τις διχοτομικές πολιτικές δυνάμεις, αλλά βασικά απαντούν σε αυτές και αποκαλύπτουν ότι η αγωνιστική ρητορική μπορεί να παραπέμπει και στην εκτίμηση ότι η Τουρκία μπορεί να δεχτεί με διαπραγμάτευση την αναγνώριση δύο κρατών. Κανείς δεν βγαίνει ανοικτά να μιλήσει υπέρ της διχοτόμησης, αλλά η συγκεκαλυμμένη έκφραση και η διγλωσσία είναι ψωμοτύρι για τους Ελληνοκύπριους πολιτικούς από τον καιρό που γεννήθηκε το κυπριακό κράτος (Ένωση, Ανεξαρτησία και ανάμεσα συνομιλίες για … πολυφερειακή). Αλλά και αν ακόμα παραβλέψει κανένας τις θέσεις και δηλώσεις των κομμάτων για το Κυπριακό, η καθημερινή πολιτική πάνω στα άλλα θέματα προετοιμάζει τους Ελληνοκύπριους να ζήσουν σε ισότητα και αλληλοσεβασμό με τους Τουρκοκύπριους; Πόσοι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί έχουν ένα φίλο Τουρκοκύπριο, πόσο τακτικά έρχονται σε επαφή με την άλλη κοινότητα, πόσο γνωρίζονται ή συνεργάζονται οι δημοσιογράφοι, οι εκπαιδευτικοί κλπ. Κάθε μέρα αυτό που κτίζεται μπροστά στα μάτια μας είναι τα δύο κράτη και μάλιστα με πολεμικό ορίζοντα. Δηλαδή πέρα από τη «μεγάλη πολιτική» που ευρίσκεται σε αδιέξοδο, τι γίνεται με την πολιτική του κάθε μέρα. Ο πρόεδρος της Αριστεράς θα φύγει χωρίς να αφήσει πίσω του ένα χνάρι: ένα δικοινοτικό δημοσιογραφικό οργανισμό, ένα κέντρο προσφοράς μεταφράσεων, ένα δικοινοτικό ινστιτούτο πολιτικής έρευνας, κ.λπ. 
 
Η Τουρκία όχι μόνο δηλώνει ότι δεν βλέπει λύση σύντομα, αλλά αναστέλλει και τις επαφές της με την Ε.Ε. για μετά την κυπριακή προεδρία. Εν ολίγοις θέλει να δείχνει ότι δεν δέχεται καμιά πίεση. Αντίθετα εντείνει τη στρατιωτική παρουσία της γύρω από την Κύπρο, πραγματοποιεί στρατιωτικές ασκήσεις στην περιοχή με τα αέρια της κυπριακής ΑΟΖ και δείχνει διατεθειμένη να τραβήξει το σχοινί της έντασης. Αυτή η ένταση μεταφέρεται και στην τουρκοκυπριακή πλευρά και τρέφει τον τουρκοκυπριακό εθνικισμό, ο οποίος ακολουθεί βίο παράλληλο με τον ελληνοκυπριακό (και όλοι πυροβολούν τον Ντάουνερ). Το κίνημα κοινοτικής αξιοπρέπειας που οργάνωσε τις μεγάλες διαδηλώσεις πέρυσι σε πρόσφατη ανακοίνωση του καλεί μεν την Τουρκία να αφήσει τους Τουρκοκύπριους να συγκυβερνηθούνε, αλλά αποφεύγει την αναφορά στις συνομιλίες και τη λύση. Πρόσφατη έκκληση προς την Ευρωπαϊκή Ένωση για βοήθεια στη λύση του Κυπριακού υπογράφεται μόνο από δύο πολύ μικρά κόμματα και την συντεχνία των δασκάλων (καμία σύγκριση με τους από δω συναδέλφους τους).

Η αερολογία προσφέρεται στο δημόσιο χώρο πολύ πρόσφατα. Όμως στο επίπεδο της πολιτικής ηγεσίας το θέμα του αερίου πρέπει να είχε συσχετισθεί με το Κυπριακό και το 2004 έστω και πριν να γίνουν οι ερευνητικές γεωτρήσεις.

Η πίεση από πλευράς Τουρκίας σπρώχνει την Κυπριακή Δημοκρατία σε συμμαχία με το Ισραήλ, γεγονός που εν δυνάμει δυσκολεύει την Κύπρο ως κέντρο υπηρεσιών και τουρισμού. Στην ελληνοκυπριακή πλευρά τόσο τα αέρια (η ιδέα των αερίων προς το παρόν) όσο και η προεδρία δημιουργούν ένα αίσθημα υπεροψίας διακριτό ήδη στο δημόσιο λόγο σε βαθμό παραγνώρισης της πολύ δύσκολης θέσης της Ελλάδας, που εξακολουθεί σύμφωνα με τις δηλώσεις να είναι το κύριο μας στήριγμα. 
 
Το επόμενο διάστημα η ιδέα της λύσης θα μπει στο περιθώριο. Η πρόταση από το Συναγερμό και άλλους για διορισμό συνομιλητή (κάτι που θα κάνει ασφαλώς και η άλλη πλευρά) είναι ένας έμμεσος τρόπος για να κρατηθεί απλώς κάποια επαφή, ενώ το τουρκοκυπριακό κράτος θα πάρει το δρόμο της Ταϊβάν. Οι χωριστικές συνειδήσεις θα ενδυναμωθούν τα επόμενα χρόνια.

Τι θα κάνουμε όσοι θέλουμε να επανενώσουμε τις κοινότητες; Τι θα κάνουμε όσοι θέλουμε να διώξουμε τους ξένους στρατούς; Τι θα κάνουμε όσοι θέλουμε μια σύγχρονη κοσμική πλουραλιστική κοινωνία; Τι θα κάνουμε όσοι θέλουμε να κρατήσουμε την Κύπρο ως γέφυρα ειρήνης στην περιοχή και όχι ως «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» των νέων σταυροφόρων. 
 
Μέχρι να αποφασίσουν οι εθνικιστές να προφέρουν αυτό που θέλουν (και όχι να το υπονοούν με σχέδια β που δεν διευκρινίζουν) μέχρι να πουν δηλαδή τη διχοτόμηση με το όνομά της, έχουμε στη διάθεσή μας χρόνο. Έχουμε χρόνο που αυτό τον καιρό τρέχει περίεργα και γρήγορα, στο ρυθμό της συστημικής κρίσης του καπιταλισμού.

Θα μπορούσαμε να πούμε και να προτείνουμε πολλά. Όμως νομίζω ότι μια καλή πρόταση είναι να οργανώσουμε ένα δικοινοτικό συνέδριο ανεξάρτητο από κόμματα για να απαντήσουμε ακριβώς στα ερωτήματα αυτά. Για να μην χαρίσουμε στους υπηρέτες της διχοτόμησης τη σιωπή μας.


Στέφανος Νικής

23 Φεβ 2012

ΕΥΡΩΠΗ Απόλυτο αδιέξοδο χωρίς πανευρωπαϊκή εθνικοποίηση των τραπεζών και κατάργηση των κρατικών χρεών


Η απειλή της χρεοκοπίας είναι πια μια καθημερινή πραγματικότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που τόσο είχε διαφημιστεί σαν χώρος οικονομικής εξασφάλισης των κρατών μελών.




Από την Ελλάδα μέχρι την Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, η απειλή της χρεοκοπίας έχει φέρει τα πάνω κάτω στους σχεδιασμούς για το μέλλον της Ένωσης που μέχρι πολύ πρόσφατα φαίνονταν αδιαμφισβήτητοι.


Κάτω από τη συνθήκη του Μάαστριχ καμιά χώρα μέλος δεν μπορούσε να εκδιωχθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα, αυτή η συζήτηση έχει πάρει πλατιές διαστάσεις και η δυνατότητα αποβολής κράτους μέλους έχει γίνει μια ρεαλιστική προοπτική.


Η ομαλότητα στη λειτουργία, η συναίνεση στις αποφάσεις της πολυδιαφημισμένηςμαλακήςδύναμης της πολιτισμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει πια δώσει τη θέση της σε αντιπαραθέσεις που ολοένα και λιγότερο μπορούν να καταλήξουν σε συμφωνία, ολοένα και λιγότερο μπορούν να κρατηθούν μακριά από τη δημοσιότητα
 
Αυτή την πραγματικότητα αντικατοπτρίζει η παραίτηση chief economist της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Ε.Κ.Τ.) Juergen Stark, λόγω της αντίθεσής του στην αγορά των ομολόγων της ισπανικής και ιταλικής κυβέρνησης από την Ε.Κ.Τ. Σε αυτή την απόφαση είχε καταλήξει το Διοικητικό Συμβούλιο της Ε.Κ.Τ. όταν είχαν εκτιμήσει ότι ήταν πια αδύνατο αυτά τα ομόλογα να αγορασθούν από τις λεγόμενες αγορές (ιδιωτικές τράπεζες κ.λπ.) μια και έχαναν συνεχώς αξία. Και για να μπορούν με οποιοδήποτε τρόπο να είναι ελκυστικές στους διεθνείς κερδοσκόπους θα έπρεπε να πληρώσουν επιτόκια πολύ πάνω από τα συνηθισμένα και στα σίγουρα πολύ έξω από τις δυνατότητες αυτών των κρατών να αποπληρώσουν.


Η αντίθεση αυτή του Juergen Stark δεν είναι απλά ζήτημα διαφορετικής οπτικής γωνίας για το τι είναι καλύτερο να γίνει. Τα ζητήματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν τους τελευταίους μήνες ξεφύγει καθαρά από αυτό το επίπεδο. Οι διαφωνίες πια εστιάζονται στο τι είναι δυνατό να γίνει. Και ο Juergen Stark αμφισβητεί τις δυνατότητες της Ε..Κ.Τ να κάνει κάτι τέτοιο.


Το ζήτημα αυτό έχει τη ρίζα του στους λόγους δημιουργίας του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Οικονομικής Σταθερότητας που δημιουργήθηκε για να διασώσει τις Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία όταν ακόμα όλοι πίστευαν ότι αυτό ήταν δυνατό. Το καλοκαίρι, όμως, που στην αλυσίδα των χωρών που χρειάζονται διάσωση μπήκαν και οι Ιταλία και Ισπανία χάθηκε η ομοφωνία για τις δυνατότητες αυτού του μηχανισμού. Και προσωρινά αποφάσισαν να δουν τι μπορεί να κάνουν με την Ε.Κ.Τ. Μέχρι να έχουν κοινή αντίληψη για το πώς προχωρούν.


Είναι εκπληκτική η ταχύτητα με την οποία αυτούς τους τελευταίους καιρούς, μέσα σε διάστημα εβδομάδων, από το ένα γεγονός στο άλλο, ξεκαθαρίζει ακόμα περισσότερο ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινή αντίληψη. Στη Γερμανία αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς η άποψη ότι η Ελλάδα πρέπει να εκδιωχθεί αντί να διασωθεί. Πόσο καιρό ακόμα η πλειοψηφία της διάσωσης θα είναι πλειοψηφία
 
Είναι πολύ αμφίβολο αν η διαμάχη θα κρατήσει πέραν από το 2012. Ίσως ούτε καν πέραν από το πρώτο εξάμηνο. Οι οικονομικές συνταγές των μέτρων λιτότητας που ακολουθούν είναι εντελώς αδιέξοδες και θα καθορίσουν την ατζέντα. Τα αρνητικά τους αποτελέσματα δεν είναι κάτι που θα πρέπει να αναμένεται στο μακρινό μέλλον. Θα είναι άμεσα. Θα έχουν να κάνουν με τη δυνατότητα εξόφλησης της επόμενης δόσης.


Τα μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται σήμερα στην Ευρώπη είναι ανελέητα, σπρώχνουν μεγάλο μέρος του πληθυσμού σε πραγματική φτώχεια και στέρηση. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Στις σημερινές συνθήκες αυτά τα μέτρα είναι παραδοχή του ίδιου του συστήματος ότι αδυνατεί να προσφέρει οτιδήποτε πέρα από διαρκή φτώχεια σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Που συνεχώς θα αυξάνουν.
Η λιτότητα σε μια χώρα έχει νόημα, από οικονομικής και όχι ηθικής σκοπιάς, μέσα σε ένα γενικό πλαίσιο που οι χώρες γύρω της, η παγκόσμια οικονομία γενικά αναπτύσσονται. Με τη λιτότητα μπορεί να παράξει πιο φτηνά, να ανταγωνιστεί πιο αποτελεσματικά και να αυξήσει το κομματάκι που δικαιούται από τη γενική ανάπτυξη. Όταν όμως η λιτότητα γίνεται η γενική πολιτική που πολλά ή όλα τα κράτη αναγκάζονται να εφαρμόσουν, σε συνθήκες γενικής οικονομικής κατάρρευσης, τότε απλά οδηγεί σε ακόμα πιο γρήγορη και βαθιά φτώχεια τη διεθνή αγορά, που μπορεί να συντηρεί πια λιγότερες επιχειρήσεις, να παρέχει το δικαίωμα στην εργασία όπως και το δικαίωμα σε ελάχιστη διαβίωση σε πιο λίγους ανθρώπους. Η λιτότητα είναι μια από τις μορφές εμπορικού πολέμου, τον οποίο όλοι τρέμουν, ταυτόχρονα όμως δεν ξέρουν πώς να αποφύγουν, και κανένας δεν θα μπορεί να αντέξει σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης.


Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα έχει μείνει από ατμό. Βρίσκεται χωρίς δυνατότητες και προοπτική σε μια πορεία που θα καταστρέφει τις ζωές των ανθρώπων.


Το τεράστιο χρέος που δημιουργήθηκε και που προσπαθούν να φορτώσουν στην ανηθικότητα και τεμπελιά των λαών δεν ήταν στο τέλος παρά η πρώτη μεγάλη ένδειξη της αδυναμίας του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος να παράγει πραγματικό πλούτο, που να κάνει τα δανεικά αχρείαστα. Είναι από καιρό ένδειξη ότι χωρίς χρέος αυτές οι χώρες δεν μπορούσαν να προσφέρουν ούτε το χαμηλό βιοτικό επίπεδο που πρόσφεραν. Ακριβώς η αντίστροφη λογική από αυτήν που οι επίσημοι κύκλοι πλασάρουν. Αν η Ελλάδα για παράδειγμα μπορούσε να δημιουργήσει πραγματικές παραγωγικές μονάδες, επιχειρήσεις που να μπορούν να ανταγωνιστούν τις γερμανικές, ή της κινέζικες χωρίς να συνθλιβεί το βιοτικό επίπεδο, δεν θα δημιουργούσε μη πραγματικές, μη παραγωγικές θέσεις στο δημόσιο. Θέσεις που αν δεν δημιουργούσε θα είχε απλά να αντιμετωπίσει την ανεργία και κοινωνική δυσαρέσκεια από πολύ πιο πριν.

Βεβαίως και υπήρξε εκφυλισμός και διαφθορά σε όλο τον κρατικό μηχανισμό και το πολιτικό εποικοδόμημα. Αλλά αυτά ήταν αποτέλεσμα της χρόνιας κρίσης και αδυναμίας του ντόπιου καπιταλισμού να δημιουργήσει πραγματικό πλούτο και πραγματικές θέσεις εργασίας, να λειτουργήσει χωρίς να είναι εκφυλισμένος, και όχι η κρίση αποτέλεσμα της διαφθοράς.

Η πιο μεγάλη ένδειξη των αδιεξόδων βρίσκεται ακριβώς στην ίδια την ύπαρξη του χρέους. Καλούνται τώρα εθνικές οικονομίες που από χρόνια χρειάζονταν δανεικά για να επιβιώσουν να εξοφλήσουν τα δάνεια που ήταν απαραίτητα για να υπάρχουν. Και όλα αυτά σε συνθήκες επιβολής μειωμένων κατά πολύ μεροκάματων και αυξημένης κατά πολύ ανεργίας. Η κατάσταση είναι αδύνατη.

Μόνο ένα πρόγραμμα για πανευρωπαϊκή κατάργηση του ιδιωτικού χαρακτήρα όλων των τραπεζικών ιδρυμάτων, κατάργηση του δημόσιου χρέους όλων των χωρών και πανευρωπαϊκό σχεδιασμό των επενδύσεων μπορεί να αποτελεί εναλλακτική λύση για τους λαούς. Ένα πρόγραμμα που για να εφαρμοστεί απαιτεί το κτίσιμο του πανευρωπαϊκού κοινού μετώπου των συνδικάτων και των δυνάμεων της Αριστεράς.

Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα έχει τη δυνατότητα να βάλει τέλος στις πολιτικές περικοπής των κρατικών δαπανών και να εξαλείψει την ανεργία. Είναι απεριόριστοι οι τομείς στους οποίους χρειάζεται ανάπτυξη. Από τις συγκοινωνίες μέχρι την παιδεία, την υγεία, τη βιομηχανία.
Με σωστό πανευρωπαϊκό σχεδιασμό που να στηρίζεται πάνω στην επιστημονική εκτίμηση του τι χρειάζεται να χρηματοδοτηθεί διότι είναι απαραίτητο για την ευρωπαϊκή οικονομία, για τους λαούς, μπορεί να υπάρξει ξανά ανάπτυξη. Με χρήμα που θα παρέχεται όχι με κριτήριο τα κέρδη των τραπεζικών ιδρυμάτων, που κάτω από εθνικοποίηση και κοινωνικό έλεγχο θα εξυπηρετήσουν επιτέλους την κοινωνία.

Σωτήρης Βλάχος