Οι ευθύνες του τραπεζιτικού τομέα για την οικονομική κρίση και η διαπλοκή συμφερόντων στη Βουλή και τα ΜΜΕ

Η κυπριακή οικονομία βρίσκεται από την άνοιξη του 2011 σε μια κρίση η οποία είναι αποτέλεσμα των λανθασμένων, αν όχι ύποπτων αγορών ελληνικών ομόλογων από τις τράπεζες. Τότε άρχισαν οι υποβαθμίσεις της οικονομίας με αναφορά στην έκθεση των τραπεζών σε ελληνικά ομόλογα. Ανκαι υπάρχουν πολλοί λόγοι να αμφισβητήσει κανείς του οίκους αξιολόγησης, στο ζήτημα των τραπεζών υπάρχει μια πραγματική διάσταση: αν δεν καταφέρουν οι τράπεζες να βρουν μόνες τους κεφάλαια τότε ίσως να χρειαστεί να εμπλακεί και η Πολιτεία στην διαδικασία διάσωσης τους. Και αυτό βέβαια θα έχει επιπρόσθετο κόστος.

Σαν πολίτες, σαν φορολογούμενοι, αλλά και σαν εργαζόμενοι που θα υποστούμε τις επιπτώσεις της κρίσης, έχουμε δικαίωμα να ξέρουμε πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο.

Διότι το ζήτημα είναι βαθύτερο και ευρύτερο. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία οι τράπεζες πήραν ένα δάνειο 3 δις από το κράτος το 2009 [με την μορφή χαμηλοτοκων χρεογράφων] και μετά αντί να διοχετεύσουν αυτά τα χρήματα στην κυπριακή αγορά [όπως ήταν η αρχική υπόσχεση αλλά και το καθήκον τους αφού πήραν τα χρήματα με την μεσολάβηση του Δημόσιου] χρησιμοποίησαν τα χρήματα για να κερδοσκοπήσουν με ελληνικά ομόλογα. Όχι μόνο αγόραζαν μαζικά ομόλογα το 2009 αλλά και το 2010 όταν άλλοι επενδυτές τα ξεφορτώνονταν. Τελικά έφτασαν στο σημείο να έχουν σήμερα απώλειες άνω των 5 δις, ενώ είναι ακόμα αδιευκρίνιστο ποσά θα χάσουν και από τα δάνεια τους στην ελληνική αγορά.

Υπάρχει εδώ ένα ανοικτό ζήτημα: ποιοι πήραν αυτές τις αποφάσεις, και γιατί;

Μήπως μερικοί κερδοσκοπούσαν για να παίρνουν μπόνους;

Αν οι τράπεζες ήταν απλά ιδιωτικές επιχειρήσεις, τέτοια λάθη και τέτοιες πρακτικές θα τα οδηγούσαν στην χρεοκοπία. Εδώ όμως έχουμε σαν δημόσιο την πίεση να τις στηρίξουμε. Κατά την διάρκεια του 2011 μάλιστα τα ΜΜΕ βοήθησαν στο να συγκαλυφθεί η κατάσταση με το να μετατοπίζουν το πρόβλημα στο δημοσιοοικονομικο έλλειμμα για να ζητήσουν λιτότητα και περικοπές από όλους – για να χρηματοδοτηθούν οι ζημιές των τραπεζών.

Σήμερα ο κίνδυνος είναι διπλός: αν δεν μπορέσουν να βρουν κεφάλαια θα ζητήσουν βοήθεια από το κράτος, ενώ το Δεκέμβρη πρέπει να πληρώσουν πίσω τα 3 δις τα οποία χρωστούν στο Δημόσιο. Αν οι τράπεζες δεν τα καταφέρουν τότε θα μεγαλώσει το δημόσιο χρέος και τότε, οι υποστηρικτές των τραπεζών στην βουλή και τα ΜΜΕ θα φωνάζουν για περικοπές σε επιδόματα, παγοποιήσεις μισθών, και άλλα ανάλογα τα οποία θα ξεκινήσουν από το δημόσιο και θα καταλήξουν στον ιδιωτικό τομέα.

Εφόσον το Δημόσιο είναι εμπλεκόμενο, τότε σαν πολίτες και φορολογούμενοι, θα πρέπει να ξέρουμε πως έφτασαν οι τράπεζες ως εδώ και ποιες ασφαλιστικές δικλείδες θα δημιουργηθούν για να μην επαναληφθούν ανάλογα φαινόμενα.

Πρέπει να θυμόμαστε λ.χ. ότι είναι από το τραπεζιτικό τομέα που ξεκίνησε και η μεγάλη απάτη του Χρηματιστηρίου το 1999.

Ένα ιδιαίτερα σημαντικό ζήτημα το οποίο πρέπει να γίνει αντικείμενο δημόσιας έρευνας, είναι το θέμα της Διαπλοκής: η ύπαρξη δικηγόρων των τραπεζών σε σημαντικές θέσεις στην Βουλή [όπως στην επιτροπή οικονομικών] δημιουργεί σαφώς θέμα ποιων τα συμφέροντα εξυπηρετούν. Στην Ευρώπη η κρίση των τραπεζών έχει δημιουργήσει μια ευρύτερη ευθιξία για τα φαινόμενα διαπλοκής - έχουν ήδη παραιτηθεί για ύποπτα δάνεια και δοσοληψίες με τράπεζες, σημαντικοί παράγοντες στην Ελβετία, Γερμανία, Ιρλανδία. Σε αυτό το πλαίσιο στην Κύπρο η συγκάλυψη της Διαπλοκής είναι εντυπωσιακή.

Οι αμεσοι στόχοι της κίνησης είναι:

1. Η απαίτηση για έρευνα ώστε να διαφανούν τα αίτια και οι ευθύνες της κρίσης

2. Η θεσμοθέτηση ελέγχων στις τράπεζες αν χρειαστεί να τις στηρίξει η Πολιτεια ώστε να αποφευχθούν στο μέλλον ανάλογα σκάνδαλα

3. Η διερεύνηση του θέματος της Διαπλοκής συμφερόντων ανάμεσα σε πολιτικούς και τράπεζες

Κίνηση για την Λογοδοσία των Τραπεζών

Η γενική απεργία παραλύει την Ισπανία

Για τη μεγαλύτερη απεργιακή κινητοποίηση της ισπανικής μεταπολίτευσης κάνουν λόγο τα συνδικάτα της χώρας καθώς η χθεσινή γενική απεργία παρέλυσε την οικονομική ζωή της χώρας κρατώντας κλειστές τις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες και προκαλώντας σοβαρά προβλήματα στις συγκοινωνίες. Την ίδια ώρα εκατοντάδες χιλιάδες διαδήλωναν σε ολόκληρη τη χώρα κατά της εργασιακής μεταρρύθμισης της κυβέρνησης Ραχόι, που επιτρέπει στις επιχειρήσεις να απολύουν πιο εύκολα και πιο φθηνά.
Κρατώντας κόκκινες σημαίες και πανό που έγραφαν "Γενική απεργία" και "Όχι στην εργασιακή μεταρρύθμιση", χιλιάδες συνδικαλιστές κατέβηκαν από το πρωί στους δρόμους με μεγάλες ομάδες να έχουν καταλάβει τις εισόδους επιχειρήσεων, την κεντρική αγορά της Μαδρίτης και τους βασικούς σταθμούς των μέσων μαζικής κυκλοφορίας. Δυνάμεις της αστυνομίας προσπάθησαν να διαλύσουν τους απεργούς σε αμαξοστάσιο της Μαδρίτης με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν συγκρούσεις που κατέληξαν στον τραυματισμό εννέα ατόμων και τη σύλληψη 58 διαδηλωτών.
Στο κέντρο της Μαδρίτης, και ειδικά γύρω από την πλατεία Πουέρτα ντελ Σολ, είχαν αναπτυχθεί ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις με στόχο να αποκλειστεί η πρόσβαση σε διαδηλωτές καθώς η κυβέρνηση είχε απαγορεύσει από την προηγούμενη εβδομάδα στην πορεία των συνδιακάτων να καταλήξει εκεί. Το κλίμα αστυνομοκρατίας δεν απέτρεψε πάντως τις μεγάλες διαδηλώσεις, με τα συνδικάτα να κάνουν λόγο για "τεράστια επιτυχία".
Οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στη Μαδρίτη, τη Βαρκελώνη και τη Σεβίλλη, ενώ εκτιμάται ότι περισσότερες από 100 απεργιακές συγκεντρώσεις πραγματοποιήθηκαν σε ολόκληρη τη χώρα. Οι περισσότεροι διαδηλωτές, κυρίως νεαρής ηλικίας, διαμαρτύρονταν για τη νομοθεσία που έχει ήδη ψηφιστεί, που διευκολύνει τις απολύσεις και μειώνει το ύψος των αποζημιώσεων. «Ας μην υποχωρήσουμε ούτε σπιθαμή μπροστά στη μεταρρύθμιση» φώναζαν οι διαδηλωτές, μερικοί από τους οποίους φορούσαν κονκάρδες με το σύνθημα «όχι στη μεταρρύθμιση της φθηνής απόλυσης».

«Με απέλυσαν μόλις ένα 24ωρο μετά τις πρόσφατες εργασιακές μεταρρυθμίσεις» δήλωσε στο Ασοσιέιτεντ Πρες ο 31χρονος Άνχελ Αντρίνο, που κατέβηκε στη μεγάλη πορεία της Μαδρίτης μαζί με τους γονείς και τον αδελφό του, προσθέτοντας πως "καταστρατηγήθηκαν δικαιώματα κι αγώνες, για τα οποία οι γονείς και οι παππούδες μας πάλεψαν επί πολλές δεκαετίες, προκειμένου αυτά να κατοχυρωθούν".

Η χθεσινή γενική απεργία, την οποία διοργάνωσαν τα δύο μεγαλύτερα συνδικάτα της χώρας, η CCOO και η UGT, ήταν η πέμπτη από τη θέσπιση των συνδικαλιστικών ελευθεριών μετά τον θάνατο του Φράνκο. Η προηγούμενη γενική απεργία πραγματοποιήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2010. Τα συνδικάτα διαμαρτύρονται κατά των εργασιακών μεταρρυθμίσεων που ανακοίνωσε στις 11 Φεβρουαρίου η κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι και ήδη έχουν τεθεί σε ισχύ με διακηρυγμένο στόχο την καταπολέμηση της ανεργίας, που έχει ήδη φτάσει το 22,85%.

Η ισπανική κυβέρνηση προβλέπει την κατάργηση 630.000 θέσεων εργασίας μέσα στο 2012 με το ποσοστό ανεργίας να φτάνει το 24,3% στο τέλος της χρονιάς. Για την κυβέρνηση Ραχόι, που βρίσκεται στην εξουσία μόλις εκατό ημέρες, η γενική απεργία πραγματοποιείται σε μια ιδιαίτερα ευαίσθητη στιγμή, όταν το υπουργικό συμβούλιο θα παρουσιάσει σήμερα τον προϋπολογισμό για τη χρονιά αυτή και τα αυστηρά μέτρα λιτότητας με στόχο τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος από 8,51% του ΑΕΠ στα τέλη του 2011 σε 5,3% το 2012.

από Αυγή

Όταν το βαθύ κράτος δολοφονούσε

Στη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη

Τον ξέρουνε τα ελάτια, τα πλατάνια ίδιος μ' αυτά, περήφανος, στητός αχούν απ' τη φωνή του τα ρουμάνια μπρος για τη νίκη, για το κόμμα μπρος. Ο Μπελογιάννης ζει μες στην καρδιά μας, ο Μπελογιάννης ζει πα στις κορφές ο Μπελογιάννης ζει κι είναι κοντά μας στων τραγουδιών τις λεύτερες στροφές. Ζει σ' όλους τους καιρούς, σ' όλους τους τόπους το κάθε σπίτι, σπίτι του δικό. Ζει ο Μπελογιάννης, ζει με τους ανθρώπους που χτίζουν έναν κόσμο σοσιαλιστικό. Ο Μπελογιάννης ζει μες στην καρδιά μας, ο Μπελογιάννης ζει πα στις κορφές ο Μπελογιάννης ζει κι είναι κοντά μας στων τραγουδιών τις λεύτερες στροφές.
στίχοι Δημήτρης Ραβάνης μουσική Λάκης Χατζής πρώτη εκτέλεση Μαρία Δημητριάδη

ΠΟΦΕΝ για το συνεχιζόμενο σκάνδαλο με τα παράνομα δίδακτρα των ιδιωτικών πανεπιστημίων

Δημοσιογραφική Διάσκεψη ΠΟΦΕΝ για το συνεχιζόμενο σκάνδαλο με τα παράνομα δίδακτρα των ιδιωτικών πανεπιστημίων

Η Παγκύπρια Ομοσπονδία Φοιτητικών Ενώσεων πραγματοποιεί τη σημερινή δημοσιογραφική διάσκεψη για να ρίξει άπλετο φως στα όσα εξελίσσονται σε σχέση με τα δίδακτρα των ιδιωτικών πανεπιστήμιων. Πραγματοποιεί τη σημερινή δημοσιογραφική σε μια προσπάθεια να ενημερώσει την κοινή γνώμη και ειδικά τους φοιτητές για το πώς και με βάση ποια στοιχεία εδώ και μήνες το οργανωμένο φοιτητικό κίνημα απαιτεί τον τερματισμό του σκανδάλου της παρανομίας στα δίδακτρα των ιδιωτικών πανεπιστημίων, εις βάρος χιλιάδων πολιτών αυτού του κράτους. Η σημερινή δημοσιογραφική γίνεται επίσης για να καταγγείλουμε το γεγονός ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια συνεχίζουν να παρανομούν εις βάρος των φοιτητών, δείχνοντας μια πρωτοφανή κατά την άποψη μας αλαζονεία προς τους θεσμούς και τους νόμους της πολιτείας.

Είναι με λύπη μας που καταγγέλλουμε για άλλη μια φορά στην κοινή γνώμη τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. 9 μήνες σχεδόν μετά την πρώτη καταγγελία μας για παρανομία των πανεπιστημίων στα δίδακτρα, συνεχίζει να συντελείται η παρανομία αφού εκατοντάδες είναι οι καταγγελίες που φτάνουν στους εκπροσώπους του οργανωμένου φοιτητικού κινήματος στα πανεπιστήμια. Οι φοιτητές δυστυχώς καλούνται μέχρι και σήμερα να πληρώνουν παράνομα δίδακτρα. Τι άλλο εκτός από σκάνδαλο μπορεί να χαρακτηριστεί η συνεχιζόμενη παρανομία των ιδιωτικών πανεπιστημίων, από τη στιγμή που όλοι οι θεσμοί αυτής τη πολιτείας έχουν τοποθετηθεί ξεκάθαρα για το ότι τα φετινά δίδακτρα που καταβάλλουν οι φοιτητές είναι παράνομα. Τι άλλο εκτός από σκάνδαλο είναι η παρανομία των ιδιωτικών πανεπιστημίων από τη στιγμή που κάποιοι ζητούν την καταβολή 570 ευρώ επιπλέον παράνομα σε δίδακτρα για κάθε φοιτητή; Με ένα πρόχειρο υπολογισμό τα παράνομα έσοδα των πανεπιστήμιων σε 4000 περίπου χιλιάδες φοιτητές είναι 2.280.000 ευρώ για κάθε πανεπιστήμιο.

Κατά την άποψη μας, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια έχουν αθετήσει τη συμφωνία τόσο με το Υπουργείο Παιδείας όσο και τις ενυπόγραφες δεσμεύσεις τους προς το Υπουργικό Συμβούλιο για να τους παραχωρηθεί η τελική άδεια λειτουργίας. Κατέχουμε τις ενυπόγραφες τους επιστολές που διαβεβαίωναν ότι θα τηρούσαν τη νομοθεσία και ότι δε θα κατέβαλλαν οι φοιτητές δίδακτρα περισσότερα από πέρσι και τις δίνουμε σήμερα στη δημοσιότητα.

Καταγγέλλουμε επίσης τα ιδιωτικά πανεπιστήμια για άρνηση άμεσης εφαρμογής της νομοθεσίας σε σχέση με τα δίδακτρα επικαλούμενοι διάφορα τεχνάσματα. Επικαλούνται την προσφυγή στο Ανώτατο Δικαστήριο κατά της νομοθεσίας και του δικαιώματος του Υπουργού να καθορίζει πλαφόν στην αύξηση των διδάκτρων για να αποφύγουν την εφαρμογή της. Για την ΠΟΦΕΝ και για όλη την υπόλοιπη κοινωνία είναι δεδομένο ότι σε μια έννομη πολιτεία η νομοθεσία εφαρμόζεται πλήρως ανεξαρτήτως αν υπάρχει προσφυγή κατά αυτής. Δυστυχώς φαίνεται να μην συμβαίνει το ίδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Ξεκαθαρίζουμε στην κοινή γνώμη ότι η προσφυγή των ιδιωτικών πανεπιστημίων στο ανώτατο έγινε για το πλαφόν. Ότι κι αν αποφασίσει το Ανώτατο Δικαστήριο, δεν αναιρείται το γεγονός ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν κατάθεσαν ποτέ αίτηση αναθεώρησης των διδάκτρων τους για την ακαδημαϊκή χρονιά 2011-2012 στο Υπουργείο Παιδείας. Απόδειξη των πιο πάνω αποτελεί η απαντητική επιστολή της Γενικής Εισαγγελίας στην ΠΟΦΕΝ που δίνουμε σήμερα στη δημοσιότητα.

Ως ΠΟΦΕΝ απαιτούμε:

• Όπως τα πανεπιστήμια άμεσα επιστρέψουν τα δίδακτρα στα νόμιμα επίπεδα τους, δηλαδή στα 297 ευρώ το Credit στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο και 296 Ευρώ το Credit στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας.

• Όπως δεν υπάρξει καμία αύξηση και στα 3 ιδιωτικά πανεπιστήμια τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά 2012-2013, αφού ούτε φέτος δεν κατατέθηκε καμία αίτηση για αναθεώρηση των διδάκτρων στο Υπουργείο μέχρι το Σεπτέμβριο του 2011 όπως καθορίζει η Νομοθεσία.

• Όπως δεν υπάρξει από τούδε και στο εξής καμία αύξηση και στα τρία ιδιωτικά πανεπιστήμια σε υφιστάμενους φοιτητές, αφού αυτό καθορίζεται ρητά από το άρθρο 8 της νομοθεσίας που διέπει τη λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων.

• Όπως το ζήτημα απασχολήσει την Επιτροπή Παιδείας της Βουλής άμεσα, εξετάζοντας το ενδεχόμενο για εισαγωγή ισχυρών κυρώσεων στους παρανομούντες.

Πέραν των πιο πάνω καλούμε το Υπουργείο Παιδείας επίσημα και ξεκάθαρα να τοποθετηθεί για το πόσα πρέπει να καταβάλει ο φοιτητής ανά Ects ή ανά Credit για ένα πρόγραμμα σπουδών στα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Κλείνοντας καλούμε τους λειτουργούς των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, να ασχοληθεί σοβαρά με το σκάνδαλο στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και την αισχροκέρδεια που συντελείται εις βάρος χιλιάδων φοιτητών. Έχουμε την άποψη ότι τα Μ.Μ.Ε  πρέπει αντικειμενικά και αμερόληπτα, να είναι το ίδιο αμείλικτοι για κάθε κατηγορίας σκάνδαλο, πόσο μάλλον για σκάνδαλα λειτουργών ιδιωτικού δικαίου που παρανομούν εις βάρος χιλιάδων συνανθρώπων μας.

27.03.2012

Η τραγική αποτυχία του "μετακομμουνισμού" στην Ανατολική Ευρώπη

δυο μεταφρασμένα κείμενα που περιγράφουν την κατάσταση όπως διαμορφώθηκε τις τελευταίες 2 δεκαετίες σε Ρουμανία και Ουγγαρία

http://leninreloaded.blogspot.com/2012/03/i_27.html

http://leninreloaded.blogspot.com/2012/03/i_28.html

Δεύτερη Ανάγνωση

Οι Τράπεζες ψάχνονται, οι τοπικοί μεγαλομέτοχοι προσπαθούν να κρατήσουν τον έλεγχο, και οι εφημερίδες εφαρμόζουν δική τους αριθμητική στα δεδομένα

 

Την εβδομάδα που πέρασε, η τράπεζα Κύπρου ανακοίνωσε τα πρώτα αποτελέσματα της προσπάθειας επανακεφαλαιοποίησης. Ο Φιλελεύθερος παρουσίασε την αναφορά ως δείγμα ότι η Τράπεζα «φαίνεται να πετυχαίνει με σχετική ευκολία τον στόχο για δείκτη Κυρίων Βασικών Ιδίων Κεφαλαίων.. στο 9% μέχρι τον Ιούνιο του 2012.» Αναφέρεται ότι ένας βασικός ρώσος μέτοχος D. Rybolovlev, δεν δέχτηκε να συμμετάσχει στην προσφορά για «δικαιώματα προτίμησης» [την έκδοση έξτρα μετοχών της τράπεζας για τους ήδη μετόχους]. Αλλά η αποχή του, ερμηνεύεται ως συγκριτικό δείγμα «επιτυχίας»: «Από τα χαρακτηριστικά της έκδοσης που κρίνει και τον βαθμό επιτυχίας, είναι ότι απείχε ο Ρώσος μεγαλομέτοχος..»

Στον Πολίτη, αντίθετα, η εικόνα είναι πιο πολύ βασισμένη στους αριθμούς που λένε και μια άλλη ιστορία. Με τίτλο «Δεν έπιασε όλο το στόχο», γράφει:

«Αποτέλεσμα τούτου [της απροθυμίας μετόχων να συμμετέχουν στην νέα έκδοση κεφαλαίου], να αντληθούν από τα δικαιώματα προτίμησης 160 εκατ. ευρω, ενώ ζητήθηκαν 400 εκατ. ευρω. Από την ανακοίνωση της τράπεζας προκύπτει συγκεκριμένα ότι 3 στους 5 περίπου μέτοχους της γύρισαν την πλάτη στο συγκρότημα χωρίς να ασκήσουν τα δικαιώματά τους για απόκτηση νέων μετοχών. ..Οι..πληροφοριες αναφέρουν ότι ο Rybolovlev απαίτησε να έχει περισσότερο λόγο στο διοικητικό συμβούλιο της τράπεζας και ταυτόχρονα ζήτησε να γίνουν αλλαγές στο διοικητικό συμβούλιο ειδικά μετά την ανακοίνωση ζημιών μαμούθ που προέκυψαν από την έκθεση του ομίλου στην Ελλάδα.»

Προφανώς, η κάθε εφημερίδα εκφράζει διαφορετικά συμφέροντα και τα συμφέροντα φτιάχνουν και ανάλογες αριθμητικές θετικών και αρνητικών. Αλλά φαίνεται, επίσης, ότι οι ξένοι επενδυτές δεν θα ακολουθήσουν την λογική του «προσφέρουμε» χωρίς διασφαλίσεις. Κάτι το οποίο βέβαια θα πρέπει να ζητήσει και το κυπριακό Δημόσιο.

  

Οι BRICS φτιάχνουν τράπεζα…

Ενώ ο πόλεμος των νομισμάτων συνεχίζεται υπόγεια, οι μη-δυτικές αναδυόμενες δυνάμεις προχωρούν ένα βήμα πιο πέρα, μετά την ενθάρρυνση του εμπορίου ανάμεσα τους σε δικά τους νομίσματα. Σύμφωνα με δημοσιογραφικές ανταποκρίσεις αναμένεται να συζητήσουν στην νέα συνεδρία που θα έχουν στο Νέο Δελχί, στις 29/3 την δημιουργία μιας κοινής Τράπεζας Ανάπτυξης για να προωθήσουν επενδυτικές πρωτοβουλίες καθώς και τα νομίσματα τους.

Σύμφωνα με τον Ivan Tchakarov, οικονομολόγο εξειδικευμένο στις χώρες της τέως Σοβιετικής Ένωσης «όλες αυτές οι οικονομίες, ιδιαίτερα η Κίνα, η Ρωσία και η Βραζιλία, και λιγότερο η Ινδία, είναι χώρες οι οποίες όχι μόνο αναπτύσσονται με αισθητά μεγαλύτερους ρυθμούς από ότι οι αναπτυγμένες οικονομίες, αλλά έχουν και πολλά αποθέματα»

Η Κίνα έχει τα μεγαλύτερα αποθέματα ξένου συναλλάγματος που ανέρχονται στα 3.2 τρις δολάρια. Η Ρωσία έχει 505 δις και η Βραζιλία 355 δις και αυτό τις κατατάσσει στην 4^η και 6^η θέση αντίστοιχα ανά το παγκόσμιο. Αυτές οι κινήσεις, έρχονται μετά από δημοσιεύματα ότι οι χώρες του BRICS [Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική] προσπαθούν να αποστασιοποιηθούν από το δολάριο. Οι «αμοιβαίες πιστώσεις» στα νομίσματα των χωρών μέσα από αυτήν την τράπεζα, θα τους βοηθήσει να αναβαθμίσουν την διεθνή τους θέση. Και το «κινεζικό γουαν έχει τις μεγαλύτερες πιθανότητες να γίνει ένα βασικό νόμισμα ανταλλαγής» σχολίασε ο κ. Tchakarov.

http://rt.com/business/news/brics-set-bank-development-004/

Για ένα μαζικό ευρωπαϊκό κίνημα αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό και ενεργής αντίστασης στις πολιτικές λιτότητας

του Γιώργου Μητραλιά   

Αθήνα, 13 Μαρτίου 2012

http://www.contra-xreos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=303:2012-03-20-08-23-34&catid=1:articles-greek&Itemid=2

Γιατί τα δεινά του ελληνικού λαού συγκινούν τόσο τη κοινή γνώμη στην Ευρώπη; Και γιατί, μέρα με τη μέρα, αυτή η όλο και πιο διάχυτη και βαθειά συγκίνηση μεταβάλλεται σε θέληση για δράση, για να κάνεις κάτι που να δείχνει την αλληλεγγύη σου στον ελληνικό πληθυσμό; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη: το ελληνικό δράμα συγκινεί ή και εξεγείρει τους ανθρώπους επειδή δεν γίνεται αντιληπτό σαν κάτι το εξωτερικό σε σχέση με τις έγνοιες τους, σαν μια ειδική περίπτωση, μια εξαίρεση του κανόνα. Με λίγα λόγια, επειδή αντιμετωπίζεται σαν αυτό που ήταν πάντα, από την αρχή του, μια περίπτωση/τεστ που εφευρέθηκε και επιβλήθηκε με το ζόρι από τους από πάνω για να πειραματιστούν και να μετρήσουν πάνω στα ελληνικά πειραματόζωα τις αντοχές και τις αντιστάσεις των θυμάτων των πολιτικών τους λίγο πριν τις γενικεύσουν σε ολάκερη την Ευρώπη!

Δεν είναι λοιπόν έκπληξη ότι ο παραλληλισμός ανάμεσα στην Ελλάδα των ημερών μας και στην Ισπανία του 1936 πέτυχε διάνα και υιοθετείται από τόσους πολιτικούς και κοινωνικούς φορείς στην Ευρώπη. Η αντίσταση του ελληνικού λαού το 2012 γίνεται φράγμα στην επέκταση της ολομέτωπης επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στο κόσμο της εργασίας στην Ευρώπη ακριβώς όπως η αντίσταση των λαών του Ισπανικού κράτους εμπόδιζε το 1936 την επέκταση της φαιάς πανούκλας - και την έκρηξη του πολέμου- παντού στην Ευρώπη και στο κόσμο! Αν υποχωρήσει τώρα το ελληνικό ανάχωμα, τότε σύντομα θα πλημμυρίσει σχεδόν όλη η ευρωπαϊκή πεδιάδα…

Το ότι υπάρχουν όλο και περισσότεροι ευρωπαίοι πολίτες, εργατικά συνδικάτα, πολιτικοί σχηματισμοί και κοινωνικά κινήματα που αντιλαμβάνονται το ελληνικό δράμα ως εμβληματικό γεγονός μιας νέας ιστορικής εποχής του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού αποτελεί κάτι εντελώς πρωτόγνωρο με πάρα πολύ σημαντικές συνέπειες. Πράγματι, αυτό σημαίνει ότι γυρνάει ο άνεμος σε αυτή την Ευρώπη παρά και ενάντια στην, στηριζόμενη τα μεγάλα ΜΜΕ, επίσημη προπαγάνδα που συνεχίζει να διαλαλεί (εδώ και δυο χρόνια!) ότι «για όλα φταίνε αποκλειστικά και μόνον οι Έλληνες». Όμως, σημαίνει κυρίως ότι υπάρχουν πια όλο και πιο μεγάλα τμήματα των ευρωπαϊκών κοινωνιών που είναι πρόθυμα, αν όχι έτοιμα, να προσδώσουν στα αισθήματα αλληλεγγύης τους προς τον ελληνικό λαό νέο νόημα και περιεχόμενο: εκείνο που κάνει την ελληνική αντίσταση στη καπιταλιστική βαρβαρότητα να είναι το ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΟ ΦΥΛΑΚΙΟ μιας πιο οικουμενικής κοινής πάλης, που τους αφορά άμεσα επειδή είναι η δικιά τους πάλη ενάντια στις ίδιες πολιτικές του ίδιου ταξικού εχθρού!

Το συμπέρασμα βγάζει μάτια: υπάρχουν πια συγκεντρωμένα τα συστατικά για να προσπαθήσουμε να οικοδομήσουμε στην Ευρώπη ένα μαζικό κίνημα αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό και ταυτόχρονα ενάντια στις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζουν οι ηγεσίες της ΕΕ. Όμως, θα ρωτήσουν, για τι κίνημα μιλάμε; Ποιο θα μπορούσε να είναι το εύρος και η διάρκειά του, οι δομές και η ριζοσπαστικότητά του;

Καταρχήν, εκτιμούμε ότι αυτό το κίνημα θα μπορούσε και θα έπρεπε να οικοδομηθεί στη βάση των ακόλουθων θεμελιωδών χαρακτηριστικών: να είναι ευρωπαϊκό, δηλαδή να εκτείνεται σε όλη την ήπειρό μας, να είναι ενωτικό, «πολύπλευρο», μαζικό, μακράς πνοής και να διαθέτει σταθερές δομές στη βάση των κοινωνιών μας (αυτοδιαχειριζόμενες και δικτυωμένες επιτροπές βάσης). Εξηγούμαστε…

Α) Η απαίτηση να είναι απόλυτα ενωτικό θεμελιώνεται πάνω στη διαπίστωση ότι οι παρούσες πολιτικές λιτότητας στοχεύουν ένα ευρύτατο φάσμα κοινωνικών τομέων, απειλώντας μερικούς από αυτούς με αληθινή εξάλειψη! Με λίγα λόγια, ακόμα κι αν υπάρχει υπερβολή στον ισχυρισμό των καλών αμερικανών φίλων μας ότι μιλούν για λογαριασμό του περίφημου 99% της κοινωνίας, είναι γεγονός ότι ποτέ δεν είδαμε τόσους πολλούς ανθρώπους αντικειμενικά και μερικές φορές ακόμα και «υποκειμενικά» ενωμένους ενάντια στον ίδιο ταξικό εχθρό που όχι μόνον είναι κοινός αλλά και –αυτό είναι πολύ σημαντικό- γίνεται αντιληπτός σαν τέτοιος. Είναι ακριβώς πάνω σε αυτή τη «κοινότητα» συμφερόντων που θα πρέπει να οικοδομηθεί η βαθύτατα ενωτική φύση αυτού του κινήματος, αποφεύγοντας κάθε σεχταρισμό και «αβανγκαρντισμό». Πρέπει να κυριαρχεί το «όλοι μαζί».

Β) Είναι προφανές ότι μια τέτοια –μάλλον πρωτόγνωρη- κατάσταση ευνοεί τη δημιουργία ενός μαζικού κινήματος καθώς το ζητούμενο είναι να κινητοποιηθούν και να συσπειρωθούν όλα τα θύματα αυτού του πραγματικού «κοινωνικού πολέμου» του κεφαλαίου ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Αυτό το χαρακτηριστικό οξύνεται από το γεγονός ότι η αντιδραστική επίθεση δεν είναι πια μόνον «οικονομική» αλλά και κοινωνική, πολιτική ή ακόμα και πολιτιστική και ηθική. Με άλλα λόγια, είναι συνολική και θέτει αληθινά υπαρξιακά διλήμματα στη κοινωνία και στους πολίτες.

Γ) Με δεδομένο ότι αυτές οι πολιτικές λιτότητας πλήττουν –έστω και με διαφορετικές εντάσεις- όλους τους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς, είναι ευνόητο ότι αυτό το κίνημα μπορεί και πρέπει να είναι πανευρωπαϊκό –κι ότι πρέπει να οργανωθεί ως τέτοιο- διαφορετικά είναι προκαταβολικά καταδικασμένο σε αποτυχία…

Δ) Η μακρά διάρκεια αυτού του κινήματος γίνεται υποχρεωτική επειδή πρέπει να αντιπαρατεθεί σε μια μακρόπνοη επίθεση του παγκόσμιου ταξικού εχθρού, η οποία μας εισάγει σε μια νέα ιστορική περίοδο. Αυτή η μακρά διάρκεια ενισχύεται από την –εντελώς πραγματική- προοπτική ότι η ελληνική κρίση θα τείνει να διαιωνίζεται χωρίς να μπορεί να οδηγήσει μικροπρόθεσμα σε κάποια διέξοδο προς όφελος του ενός ή του άλλου στρατοπέδου.

Ε) Η λογική συνέπεια είναι ότι το μαζικό ευρωπαϊκό κίνημα πρέπει να προετοιμαστεί για έναν αγώνα μακράς διάρκειας, να σχεδιάσει τις δραστηριότητές του και να επενδυθεί σε ένα μακρόπνοο σχέδιο. Αυτό σημαίνει επίσης ότι πρέπει να αποκτήσει δομές που δεν είναι εφήμερες αλλά διαθέτουν μια κάποια συνέχεια και σταθερότητα.

ΣΤ) Αυτό το κίνημα πρέπει να είναι και «πολύπλευρο», δηλαδή να μην περιορίζεται σε μια μερική αντίσταση (π.χ. στενά οικονομική) ενάντια σε μια «συνολική» αντιδραστική επίθεση καθώς αυτή είναι ταυτόχρονα οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική, πατριαρχική, περιβαλλοντική ή ακόμα και «φιλοσοφική» και ηθική. Πρέπει λοιπόν, να συσπειρώνει κάτω από την ίδια οργανωτική στέγη όλες τις αντιστάσεις, προσπαθώντας

–πράγμα που δεν είναι δοσμένο εκ των προτέρων- να τους προσφέρει ένα κοινό παρονομαστή προκειμένου να τις ενώσει μέσα στη πάλη.

Μετά από όλα αυτά απομένει να ορίσουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια το ρόλο που θα πρέπει να παίξει σε ένα τέτοιο κίνημα η αλληλεγγύη προς τον ελληνικό λαό. Καταρχήν, πρέπει να πούμε ότι αυτή η αλληλεγγύη στην Ελλάδα δεν είναι ένα βάρος αλλά αποτελεί μάλλον ένα ατού διαστάσεων για τη δημιουργία και ανάπτυξη ενός μαζικού κινήματος ενάντια στις πολιτικές λιτότητας. Η αντίσταση του ελληνικού λαού συγκινεί -δίκαια- εκατομμύρια ευρωπαίους και αυτό διευκολύνει αφάνταστα τη συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι τα δεινά των ελλήνων περιγράφουν με ακρίβεια τη τύχη που οι ισχυροί αυτού του κόσμου επιφυλάσσουν σε όλους μας. Αντιδρώντας αρχικά με το ένστικτο απέναντι στο ελληνικό δράμα, οι μισθωτοί και οι άλλοι πολίτες συνειδητοποιούν αμέσως μετά ότι είναι και οι ίδιοι μέρος αυτού του δράματος, πέρα από σύνορα και τα λεγόμενα «εθνικά» συμφέροντα, πέρα και ενάντια σε κάθε επίσημη προπαγάνδα. Με λίγα λόγια, ανακαλύπτουν τη κοινότητα συμφερόντων των από κάτω και τον έμπρακτο διεθνισμό, πράγμα που είναι καθοριστικής σημασίας σε μια εποχή τόσο κατακλυσμικής συστημικής κρίσης που ανασταίνει τους (εθνικιστικούς, ρατσιστικούς ή ακόμα και …πολεμοχαρείς) «δαίμονες» της δεκαετίας του 1930 σε πολλές φατρίες της ευρωπαϊκής αστικής τάξης…

Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτό το αίσθημα αλληλεγγύης δεν είναι αιώνιο, ότι πρέπει να τροφοδοτείται μέρα με τη μέρα ώστε να είναι αρκετά ισχυρό και διάχυτο για να μπορεί να «συντηρήσει» ένα μακρόπνοο κίνημα αλληλεγγύης, που διαθέτει μάλιστα επιτροπές βάσης παντού στην Ευρώπη. Κατά πόσο λοιπόν, οι προοπτικές του ελληνικού «εργαστηρίου» ευνοούν τη συντήρηση του ενδιαφέροντος, της συγκίνησης και κυρίως του αισθήματος έμπρακτης αλληλεγγύης που προκαλεί αυτό το ελληνικό δράμα;

Η απάντηση σε αυτό το καίριο ερώτημα είναι ένα κατηγορηματικό Ναι. Ναι, μπορούν να εγγυηθούν όλα αυτά για δυο λόγους: α) επειδή όλα δείχνουν πως δεν υπάρχει ορατή διέξοδος στο ελληνικό δράμα καθώς κανείς από τους δυο πρωταγωνιστές του (οι από πάνω και από κάτω) δεν διαθέτει τα μέσα για να συντρίψει τον άλλο. Πράγμα που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η παρούσα ασταθής ισορροπία θα μπορούσε να διαιωνιστεί οδηγώντας είτε στο σάπισμα της κατάστασης είτε σε όλο και πιο βίαιες αλλά χωρίς επαύριο εκρήξεις. Σε κάθε περίπτωση, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η ελληνική κρίση θα υπάρχει για καιρό και ότι θα κυριαρχήσει στην ευρωπαϊκή (και διεθνή) επικαιρότητα για πολύ ακόμα. β) επειδή η οργή της τεράστιας πλειοψηφίας του ελληνικού πληθυσμού είναι τόσο βαθειά ριζωμένη ώστε να εξασφαλίζει ότι η συνέχεια της ιστορίας θα διανθιστεί από κάθε λογής γεγονότα και εκρήξεις ικανά να κρατήσουν κινητοποιημένη την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη που υποστηρίζει τον αγώνα του ελληνικού λαού. Σίγουρα θα υπάρξουν «νεκρά διαστήματα» αλλά δεν θα είναι σε θέση να μειώσουν την ένταση του κινήματος αλληλεγγύης καθώς μάλιστα μπορούμε ήδη να προβλέψουμε ότι θα υπάρξουν όλο και περισσότερα ανάλογα «γεγονότα» σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Είναι εξάλλου η ελληνική κρίση και η μάχη του ελληνικού λαού που προσφέρουν, εντελώς φυσικά, το κεντρικό αίτημα και σύνθημα του ευρωπαϊκού κινήματος: άρνηση και καταγγελία του χρέους που δεν είναι δικό μας χρέος και ολοκληρωτική άρνηση των μέτρων και των σχεδίων λιτότητας. Και όλα αυτά υπό την εξαιρετικά ηθική σκέπη της θεμελιώδους έννοιας της «κατάστασης ανάγκης» του διεθνούς δικαίου που επιβάλει ότι η ικανοποίηση των στοιχειωδών αναγκών των ανθρώπινων όντων έχει απόλυτη προτεραιότητα έναντι της ικανοποίησης των πιστωτών. Στη παρούσα κατάσταση διαρκώς εντεινόμενης πόλωσης ανάμεσα σε εκείνους που πρεσβεύουν την υποταγή στη λιτότητα στο όνομα της αποπληρωμής του χρέους και σε εκείνους που απορρίπτουν κατηγορηματικά αυτό τον εκβιασμό, αυτά τα δυο αιτήματα/συνθήματα θα επαρκούσαν κατά πολύ τουλάχιστον για το ξεκίνημα αυτού του ευρωπαϊκού κινήματος. Και αυτό καθώς μάλιστα ο καθένας (κοινωνικό κίνημα, συνδικάτο, πολιτική δύναμη ή απλό άτομο) θα ήταν ελεύθερος στο εσωτερικό αυτού του κινήματος να υπερασπιστεί και να προτείνει τις δικές του αντιλήψεις για το περιεχόμενο και τη μορφή των αγώνων υπό τον όρο, φυσικά, ότι συμμερίζεται και υπερασπίζεται τα δυο προαναφερθέντα κεντρικά αιτήματα.

Είναι ευνόητο ότι η αποδοχή ενός τόσο λιτού προγραμματικού πλαισίου εμπεριέχει ρίσκα και κινδύνους για την ανάπτυξη αυτού του κινήματος. Ωστόσο, αυτά τα ρίσκα πρέπει να τα αποδεχτούμε και να τα επωμιστούμε συνειδητά μια και αυτό που έχει σήμερα τη μεγαλύτερη σημασία είναι να υπάρξει το συντομότερο δυνατό η πλατύτερη δυνατή συσπείρωση κάθε λογής δυνάμεων πίσω από την ξεκάθαρη και κατηγορηματική απόρριψη των πολιτικών λιτότητας της ευρωπαϊκής αντίδρασης. Αυτή η μέγιστη συσπείρωση επιβάλλεται από την κατεπείγουσα ανάγκη να κάνει την εμφάνισή της σε ευρωπαϊκό επίπεδο μια μαζική δύναμη ικανή να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στον τόσο ρονταρισμένο, οργανωμένο, έμπειρο, συντονισμένο, υπεροπλισμένο και κυρίως αποφασισμένο να ξεμπερδεύει με τη πλέμπα κοινό ταξικό μας εχθρό. Εδώ ο παράγοντας χρόνος παίζει αποφασιστικό ρόλο και αν τον αγνοήσουμε σημαίνει ότι ανοίγουμε κιόλας τη πόρτα στη συντριβή μας: Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας τη πολυτέλεια να περιμένουμε να ωριμάσουν ούτε οι περίφημες «αντικειμενικές συνθήκες ούτε οι μυστηριώδεις «υποκειμενικές συνθήκες» επειδή ο ταξικός εχθρός δεν περιμένει και εξαπολύει ήδη μια ολομέτωπη επίθεση ενάντια στην οποία πρέπει να αμυνθούμε πριν είναι πολύ αργά. Δηλαδή, πριν το λαϊκό κίνημα ηττηθεί και χάσει κάθε ικανότητα αντίστασης –ίσως- για δεκαετίες !...

Ιδού λοιπόν μια πρώτη σκιαγράφηση ενός σχεδίου που αφορά την επείγουσα ανάγκη να οικοδομηθεί και να αναπτυχτεί στην Ευρώπη η απάντηση των από κάτω στο πόλεμο που τους έχει κηρύξει η Ιερά Συμμαχία της ΕΕ, του ΔΝΤ και του κεφαλαίου. Η συζήτηση ξεκίνησε. Ας περάσουμε στις πράξεις…

* Το παραπάνω κείμενο που γράφτηκε κατευθείαν στα γαλλικά, έχει ήδη μεταφραστεί στα ισπανικά και στα ιταλικά και ετοιμάζεται στα αγγλικά, στα πορτογαλικά και στα γερμανικά.

Γενική απεργία στην Πορτογαλία

http://youtu.be/OmIokZRPikA 

 http://youtu.be/pPvOnSFgU5g

Πρωτόγνωρη κινητοποίηση για τις παρελάσεις

tvxs.gr/node/88849

Κοινωνικά κινήματα καλούν σε «διαδηλώσεις οργής». Πολιτειακοί παράγοντες διαμηνύουν ότι θα διαφυλαχθεί στο ακέραιο ο θεσμός των παρελάσεων. Μετά από τα επεισόδια της 28^ης Οκτωβρίου, τα μέτρα της Αστυνομίας και των δημοτικών αρχών ξεπερνούν κάθε προηγούμενο ενόψει των εκδηλώσεων για την εθνική επέτειο της 25^ης Μαρτίου, περιλαμβάνοντας από «προληπτικές» προσαγωγές έως απομάκρυνση... καρπών από τα δέντρα. To θέμα λαμβάνει και πολιτικές διαστάσεις. Την ίδια ώρα, επανέρχεται το αίτημα για κατάργηση των παρελάσεων.

Επίσημοι στην απομόνωση
 
Ενδεικτικό του κλίματος το οποίο θα επικρατεί κατά τη διάρκεια της μαθητικής παρέλασης στην Αθήνα είναι το γεγονός ότι θα απαγορεύεται η παρουσία πολιτών στις οδούς Όθωνος και Β.Γεωργίου, όπως και στην πλατεία Συντάγματος. Ο κόσμος θα περιοριστεί στην περιοχή από τη συμβολή της Πανεπιστημίου με τη Βουκουρεστίου και κάτω, με κατεύθυνση προς την Ομόνοια, υπό το βλέμμα διμοιριών των ΜΑΤ. Απέναντι από την εξέδρα των επισήμων, -παραδοσιακά τοποθετείται μπροστά από το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη- θα βρίσκονται μόνο δημοσιογράφοι και τεχνικοί, οι οποίοι για πρώτη φορά θα οφείλουν προηγουμένως να έχουν προμηθευτεί διαπιστεύσεις από το δήμο Αθηναίων. Ο σταθμός μετρό Σύνταγμα θα παραμείνει κλειστός καθ’ όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης. 
Με την εντολή να επιδείξουν πυγμή ώστε να μην διακοπεί σε καμία περίπτωση η παρέλαση, αστυνομικές δυνάμεις θα υπάρχουν ακόμη και στον Εθνικό Κήπο. Άλλωστε, φέρεται να έχει εκπονηθεί σχέδιο προστασίας και διαφυγής των επισήμων, στην περίπτωση εκτεταμένων επεισοδίων. Γι’ αυτό το σκοπό, θα βρίσκονται σε επιφυλακή και ειδικές δυνάμεις της Αστυνομίας, εισαγγελείς και κλιμάκια της Αντιτρομοκρατικής. Για τις ημέρες των παρελάσεων έχουν ανακληθεί όλες οι άδειες και τα ρεπό των αστυνομικών. 
Στο μεταξύ, υπαρκτό είναι το ενδεχόμενο παρέμβασης ομάδων διαδηλωτών από την «αντίπερα όχθη» για την προστασία των παρελάσεων, με αξιωματικούς της Αστυνομίας να διαμηνύουν χαρακτηριστικά πως «δεν χρειάζονται συμπαραστάτες στο έργο της» και πως ανάλογες περιπτώσεις θα αντιμετωπιστούν ως παράγοντες δημιουργίας επεισοδίων. 
 
Απομάκρυναν τα νεράτζια
 
Με έμφαση στις μεγάλες πόλεις, όπως η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και η Πάτρα, η Αστυνομία θα χρησιμοποιήσει και τη μέθοδο των λεγόμενων προληπτικών ελέγχων και προσαγωγών πολιτών οι οποίοι σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της θα σχεδιάζουν να προκαλέσουν επεισόδια. Την «επιχειρησιακή ετοιμότητα» της αστυνομίας επιβεβαίωσε με δηλώσεις του (ρ/σ Σκάι) και ο υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη Μανώλης ΌΘωνας: «δυστυχώς, καταφέραμε ως χώρα να είναι και οι παρελάσεις αντικείμενο επιχειρησιακής αστυνομικής ετοιμότητας». 
Στο μεταξύ, συνεργεία του δήμου Αθηναίων, με τη συνοδεία δημοτικών αστυνομικών, έχουν αφαιρέσει... τα νεράτζια από δέντρα που βρίσκονται περιμετρικά της πλατείας Συντάγματος, ώστε να μην αξιοποιηθούν από πολίτες οι οποίοι επιλέξουν να εκφράσουν επιθετικά την οργή τους προς την εξέδρα. 
Στην υπόλοιπη χώρα
 
Δρακόντεια μέτρα θα ληφθούν και σε πόλεις στις οποίες προηγήθηκαν επεισόδια και διακοπές παρελάσεων την 28^η Οκτωβρίου, όπως η Ρόδος, όπου δεν θα στηθεί καν εξέδρα επισήμων. Το ίδιο θα συμβεί στη Σύρο αλλά και στο Βόλο, όπου η δημοτική αρχή καλεί τους εκπροσώπους της πολιτείας να σταθούν δίπλα από τους πολίτες οι οποίοι θα συγκεντρωθούν για την παρέλαση. Αντίστοιχη στάση τηρεί και ο δήμος Σαρωνικού. Το γεγονός ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί την αποφυγή επεισοδίων επισημαίνει στους φορείς του νησιού η αστυνομική διεύθυνση της Χίου. 
Απέχουν τα θύματα πολέμου
 
Την απόφαση να μη συμμετάσχει στις εφετινές παρελάσεις της 25^ης Μαρτίου έλαβε η Συνομοσπονδία Αναπήρων και Θυμάτων Πολέμου Ελλάδας: «αντιδρώντας κι εμείς στα σκληρά μέτρα που έχει πάρει η κυβέρνηση εναντίον του λαού μας και ειδικότερα των συμπολεμιστών μας» 
Προαναγγέλλουν παρεμβάσεις
 
Σωματεία και κινήματα, όπως η Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων Ιδιωτικού και Δημόσιου τομέα στη Θεσσαλονίκη, βλέπουν τη διεξαγωγή των παρελάσεων ως μια ευκαιρία να διαμαρτυρηθούν δυναμικά για την πολιτική λιτότητας: «Δεν θέλουμε να διαλύσουμε καμιά παρέλαση, απλώς θέλουμε να εκφραστεί η οργή προς τους «επίσημους», το πολιτικό προσωπικό της χώρας, που οδηγεί τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας στη φτώχεια, την εξαθλίωση και τη νεολαία στη μετανάστευση. Θέλουμε να γίνει η παρέλαση παρουσία του λαού». Σε αυτό το πλαίσιο, ζητούν από τους εκπροσώπους της πολιτείας «να μην πατήσουν το πόδι τους στην παρέλαση, διότι αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή και την κοινωνία σε απόγνωση δεν έχουν καμιά θέση στην εξέδρα των επισήμων». 
«Να γίνουν οι παρελάσεις διαδηλώσεις οργής κατά της συγκυβέρνησης της φτώχειας, της ανεργίας, του ρατσισμού και της φασιστικής απειλής», διαμηνύει η Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή. 
Τον αντίλογο διατύπωσε με δηλώσεις του (ρ/σ Ράδιο 9) ο περιφερειάρχης Αττικής Γιάννης Σγουρός, ο οποίος υπογράμμισε: «Δεν χρειάζεται να γίνουμε ρεζίλι στον κόσμο. Υπάρχουν και άλλες μέρες κατά τις οποίες μπορούν να διατυπωθούν οι δικαιολογημένες αρνήσεις και αντιρρήσεις (...) Το πολύ σε 40 μέρες έχουμε εκλογές, εκεί μπορούν δημοκρατικά οι πολίτες να εκφράσουν τις αντιρρήσεις τους». 
«Προληπτικές» δηλώσεις ΣΥΡΙΖΑ
 
Εν μέσω αυτού του κλίματος, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να «προλάβει» τυχόν κατηγορίες ότι θα έχει υποκινήσει επεισόδια τα οποία πιθανότατα θα σημειωθούν ανά την επικράτεια. 
«Εμείς θεωρούμε εύλογες τις κοινωνικές διαμαρτυρίες εναντίον της ασκούμενης πολιτικής του μνημονίου αλλά είμαστε εναντίον της βίας και των προπηλακισμών και θέλουμε οι διαμαρτυρίες να εκδηλώνονται μαζικά, ειρηνικά, μαχητικά αλλά περιφρουρημένα», δήλωσε (ρ/σ Flash) πρόσφατα ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης, προσθέτοντας: 
«Επειδή ήδη διάφοροι διαμορφώνουν 15 μέρες πριν ένα κλίμα πως για ό,τι συμβεί θα φταίει ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς, θα ήθελα να τονίσω ότι αυτή η «καραμέλα» έχει λιώσει, ας την σταματήσουν γιατί είναι επικίνδυνη. Όσοι πραγματικά νοιάζονται, ας δουν ποιοι τα οργανώνουν και σε ποιο χώρο ανήκουν. Προτρέπω τους φίλους του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, που το τελευταίο διάστημα γίνονται και περισσότεροι, να φυλαχτούν από τις πεπονόφλουδες και τις προβοκάτσιες σε όλη την Ελλάδα». 
Αντίθεση στις παρελάσεις
 
Την ίδια ώρα, φορείς όπως η νεολαία της ΔΗΜΑΡ επαναφέρουν το αίτημα κατάργησης των παρελάσεων. «Η Ιστορία δεν πρέπει να υπενθυμίζεται μέσα από «στρατιωτικού τύπου» παρελάσεις  των μαθητών αλλά μέσα από τη σωστή διδασκαλία στα σχολεία. Οι Έλληνες έχουμε πλούσια ιστορία που για να διασωθεί αλλά και για να γίνει μάθημα στις επόμενες γενιές χρειάζεται το λίπασμα της γνώσης», αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση για τις μαθητικές παρελάσεις, η οποία καταλήγει ως εξής: «Η επέτειος της  25ης Μαρτίου πρέπει να τιμάται με εναλλακτικές μορφές εκδηλώσεων  και όχι με άσκοπες και πολυέξοδες παρελάσεις, ξεπερασμένες σε όλη την Ευρώπη».

Κινητοποίηση ενάντια στην επέκταση του ορίου αφυπηρέτησης

Ο "Φορέας κατά της αύξησης του ορίου αφυπηρέτησης" όπως και στο παρελθόν, έτσι και σήμερα δημιουργήθηκε με σκοπό την αποτροπή της αύξησης του ορίου αφυπηρέτησης. Εκφράζουμε την κάθετη διαφωνία μας, με τις προσπάθειες βουλευτών και κομμάτων για περαιτέρω επέκταση του ορίου αφυπηρέτησης στο 64ο έτος ηλικίας στο δημόσιο και
ευρύτερο δημόσιο τομέα. Αυτή η προσπάθεια παραγνωρίζει τη θέληση της
συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων και της νέας γενιάς και παράλληλα
καταδικάζει τη νέα γενιά στην ανεργία.

Σήμερα μετά και από συντονισμό που είχαν αρκετές οργανώσεις οι οποίες συμμετείχαν και παλιότερα στο Φορέα, αποφασίστηκε όπως επανασυσταθεί ο Φορέας κατά της επέκτασης του ορίου αφυπηρέτησης και αναλάβει δράση για την άμεση αποτροπή οποιασδήποτε προσπάθειας.

Θέλουμε να θυμίσουμε πως στο παρελθόν ο Φορέας οργάνωσε μαζικές κινητοποιήσεις
οι οποίες ανάγκασαν την απομάκρυνση της τότε κυβέρνησης από αυτή τη σκέψη.
Θεωρούμε πως η μη αύξηση του ορίου είναι μια κατάκτηση του νεολαιίστικου και
εργατικού κινήματος της Κύπρου και είμαστε έτοιμοι να την υπερασπιστούμε με όλα
τα μέσα.

Θεωρούμε πως η συζήτηση στη Βουλή θα πρέπει να τερματιστεί άμεσα και είναι με πραγματική λύπη που βλέπουμε συγκεκριμένους βουλευτές να επαναφέρουν το ζήτημα. Είναι αδιανόητο για εμάς να γίνεται συζήτηση στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής για ένα ζήτημα που αφορά άμεσα τη νέα γενιά και παρ’ ολίγο να μην είχε καλεστεί η ΠΟΦΕΝ, η ΠΣΕΜ και οι οργανώσεις νεολαίας. Μετά από παρεμβάσεις και πιέσεις κατέστη δυνατόν να καλεστούν οι πιο πάνω οργανώσεις στη συζήτηση στην Επιτροπή Οικονομικών.
Εκφράζουμε τη λύπη μας όμως για το γεγονός ότι οι εκπρόσωποι της νέας γενιάς δεν
αφέθηκε να εκφράσουν την άποψη τους στην Επιτροπή Οικονομικών.

Στη χθεσινή συνάντηση των οργανώσεων που συμμετέχουν στο Φορέα αποφασίστηκε όπως την Πέμπτη 22/3, ώρα 15:30, οργανώσουμε έξω από τη Βουλή μαζική κινητοποίηση κατά της
επέκτασης του ορίου αφυπηρέτησης στην οποία θα καλέσουμε την Ολομέλεια του
σώματος να τερματίσει κάθε προσπάθεια για επέκταση του ορίου συνταξιοδότησης στο
64ο έτος ηλικίας και θα καταθέσουμε κοινό ψήφισμα όλων των οργανώσεων
που συμμετέχουν στο Φορέα.

Η παγκόσμια κρίση και οι πολιτικές της επιπτώσεις

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Η Σοσιαλιστική Έκφραση σας προσκαλεί σε ανοικτή εκδήλωση/συζήτηση.

Θέμα: Η παγκόσμια κρίση και οι πολιτικές της επιπτώσεις

Συντονιστής: Γ. Μάζος

Ομιλητές:

• Σωτήρης Βλάχος, Αριστερή Πτέρυγα - Κρίση και αδιέξοδα του καπιταλισμού
• Χρίστος Τομπάζος, Οργανωτικός Γραμματέας της ΠΕΟ - Το συνδικαλιστικό κίνημα στην Κύπρο και στον κόσμο.
• Θέμος Δημητρίου, Αριστερή Πτέρυγα - Πολιτικές επιπτώσεις της κρίσης στο παγκόσμιο κίνημα και την αριστερά

29 Μαρτίου 2012, ημέρα Πέμπτη και ώρα 7:30μμ

Στα γραφεία της Σοσιαλιστικής Έκφρασης

Οδός Τέρρα Σάντα 10 (ισόγειο)

Τηλέφωνα επικοινωνίας:  99 45 51 69    99 69 75 82

Δεύτερη ανάγνωση

Το ζήτημα του νέου διοικητή της κεντρικής: Όταν τα κυκλώματα των τραπεζών προσπαθούν να λογοκρίνουν τις ευθύνες τους

Παρά το βάρος των ευθυνών και των ενοχών/λαθών που βαρύνουν τον διοικητή της κεντρικής τράπεζας, τα συμφέροντα και τα δίκτυα τα οποία έχει κτίσει και ενθαρρύνει με τις επιλεκτικές παρεμβάσεις του, κινήθηκαν για να κατασκευάσουν πιέσεις ώστε να διατηρήσει την θέση του. Έτσι, την Δευτέρα ο Μ. Σαρρής, τον οποίο διόρισε ο ίδιος ο Ορφανίδης ως επικεφαλής της Λαϊκής τράπεζας, δημοσιοποίησε στην εφημερίδα Stockwatch - η οποία επίσης πρόσκειται στον Ορφανίδη - ότι είχε στείλει οδηγία στις τράπεζες να είναι προσεκτικές και να του υποβάλουν έκθεση για «τη στρατηγική που ακολουθούσαν οι τράπεζες και τα μέτρα που λαμβάνονταν για την αντιμετώπιση των κινδύνων.»

Προφανώς, είτε δεν τον πληροφόρησαν καλά, είτε δεν άσκησε την εποπτική του δικαιοδοσία και εξουσία, αφού τελικά οι τράπεζες βρέθηκαν με μεγάλο απόθεμα ελληνικών ομολόγων. Όπως παρατηρεί ο Ι. Ιωσηφίδης σε κείμενο στον κυριακάτικο τύπο: «Μάλιστα όφειλε ο Διοικητής να απαιτεί από τις τράπεζες να διενεργούν συχνά stress tests, καθώς και τακτικές εκτιμήσεις κινδύνων.»

Ταυτόχρονα, εκκρεμούν καταγγελίες από τον Πασέχα ότι μπορεί να αγοράστηκαν ελληνικά ομόλογα και από την Κεντρική Τράπεζα. Η ανανέωση, κατά συνέπεια, της θητείας του κ. Ορφανίδη, θα έστελνε ένα μήνυμα ατιμωρησίας στον τραπεζιτικό τομέα. Διότι έχει ήδη τεθί θέμα έρευνας για το σκάνδαλο των τραπεζών και απλώς ειπώθηκε ότι θα «γίνει αργότερα». Και στην περίπτωση του κ. Ορφανίδη το ζητούμενο είναι απλώς ο μη-επαναδιορισμός, παρά η αναζήτηση ευθυνών. Διότι ακόμα και αν επικαλεστεί την πολιτική της μη παρέμβασης, με βάση την ιδεολογία του, ο κ. Ορφανίδης, υπήρξε μεροληπτικός και μη συνεπής: παρέβηκε εξόφθαλμα λ.χ. και στην πολιτική πέρα από την αρμοδιότητα του την άνοιξη του 2011, ενώ παρένέβη και παρασκηνιακά, όπως καταγράφει ο Χ. Σταυράκης, για να εξασφαλίσει ένα δάνειο για τις τράπεζες - τα τριετή ομόλογα του 2009 - με ψευδείς παραστάσεις - για χαμηλοτοκα δάνεια σε κυπριακές επιχειρήσεις-νοικοκυριά. 

Η επιχειρηματολογία των υποστηρικτών του Ορφανίδη, στηρίζεται στο ότι υπάρχει ακόμα ένα πέπλο λογοκρισίας για τις ευθύνες του σκανδάλου των τραπεζών – και το πώς επηρέασε ήδη την κρίση στην Κύπρο. Το επιχείρημα τους ήταν ότι «θα ήταν καλά» να μείνει ο Ορφανίδης, επειδή η Κύπρος περνά μια δύσκολη περίοδο. Έτσι, αφαιρούνται όλες οι γνωστές οι εν δυνάμει ευθύνες και παρουσιάζεται η κρίση λες και είναι καλοκαιρινή μπόρα. Ενδεχομένως, το ζητούμενο να μην είναι μόνο ο Ορφανίδης – οι κύκλοι του τραπεζιτικού κεφαλαίου, αλλά και διευθυντικά άτομα, οι οποίοι κερδοσκόπησαν με το χρήμα που πήραν από τα κρατικά χρεόγραφα, θα ήθελαν να μείνει για πάντα κλειστό το ζήτημα των ευθυνών. Διότι ακόμα και σε λογικό επίπεδο, η ιδέα να διατηρηθεί στην θέση του ένα άτομο που απέτυχε να κατανοήσει και να πιστέψει ότι θα γινόταν το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων - και οι δηλώσεις του το τεκμηριώνουν αυτό - και που φαίνεται να ενθάρρυνε με την μη πρακτική παρέμβαση του την όλη διαδικασία αγοράς τους, δεν είναι συνεπής. Σαφώς, χρειάζονται αλλαγές στο τρόπο που λειτούργησε η Κεντρική Τράπεζα. Αν, όμως, μερικοί θα ήθελαν κάποιο στην κεντρική για να τους καλύπτει, ή ίσως και να προωθήσει την επιθυμία τους να αναλάβει η πολιτεία το κόστος της ζημιάς, χωρίς να εμπλακεί στην διοίκηση τους, τότε προφανώς η απόπειρα πίεσης για τον Ορφανίδη είναι και απόπειρα συγκάλυψης ενοχών και ευθυνών. Πρέπει λ.χ. να διερευνηθεί αν κάποιοι κέρδισαν - μπόνους ή οτιδήποτε άλλο - από την αγορά των ελληνικών ομολόγων. Λογικό είναι να θέλουν συγκάλυψη μερικοί.

Ισραήλ: το νέο αντιπυραυλικό σύστημα λειτούργησε, αλλά μπορεί να αντέξει το κόστος;

Αναλύοντας το επεισόδιο της επίθεσης στην Γάζα ο U. Avnery υπενθύμισε ότι το Ισραήλ ξεκίνησε πάλι τους σκοτωμούς, κτυπώντας μια μικρή - σε σύγκριση λ.χ. με την Χαμάς ή την Τζιχάντ - παλαιστινιακή ομάδα και ακολούθησε η τελετουργία – με παλαιστινιακές ρουκέτες και ισραηλίτικούς βομβαρδισμούς. Υπήρξαν μόνο νεκροί Παλαιστίνιοι [σκοτώθηκαν 26], αλλά λόγω μιας «βροχής από ρουκέτες», ένα εκατομμύριο ισραηλινοί, οι οποίοι ζουν κοντά στη Γάζα, αναγκάστηκαν να ζήσουν κάπως υπό επιτήρηση ή όπως το θέτει ο Avnery, σε ένα δωμάτιο του σπιτιού τους. Οι ζημιές από τις παλαιστινιακές ρουκέτες ήταν συγκριτικά λίγες και υπήρξαν και μερικοί τραυματισμοί.

Τα στρατιωτικά συμπεράσματα της διαμάχης: ακόμα και μια μικρή παλαιστινιακή ομάδα έχει πολύ μεγάλο στοκ ρουκετών πια – οι πιο μεγάλες οργανώσεις θα έχουν πολύ πιο μεγάλο στοκ και πιο ανεπτυγμένο. Σαφώς, το Ισραήλ έχει πρόβλημα.

Όμως το νέο σύστημα αναχαίτισης πυραύλων λειτούργησε εκπληκτικά καλά.

Το πρόβλημα είναι το κόστος: κάθε αναχαίτιση κοστίζει πολύ ακριβά ενώ οι

παλαιστινιακές ρουκέτες γίνονται πάμφθηνα.

«Το πρόβλημα είναι ότι μια παλαιστινιακή ρουκέτα κοστίζει μερικές εκατοντάδες σιέκελ, ενώ ένας πύραυλος αναχαίτισης του Iron Dome κοστίζει 315 χιλιάδες σιέκελ. Κατά την διάρκεια των τεσσάρων ημερών [των «μαχών»] ξοδεύτηκαν 17.6 εκατομμύρια σιέκελ, όσον αφορά το κόστος των πυραύλων που χρησιμοποιήθηκαν. Αυτό πέρα από το κόστος του συστήματος του ίδιου.»

http://www.counterpunch.org/2012/03/16/the-fighting-in-gaza/

Οπότε και πάλιν το ίδιο αδιέξοδο για την ισραηλιτική πολιτική: αφού οι Παλαιστίνιοι δεν εξαφανίζονται και ζουν σε συνθήκες όπως στην Γάζα απλώς θα πληθαίνουν και θα εξοπλίζονται.

Ξυπνά η εργατική τάξη;

Η Ινδία περηφανεύεται πια ότι είναι η χώρα στην οποία έγινε η πιο μαζική γενική απεργία της ιστορίας, με πάνω από 100 εκατομμύρια συμμετέχοντες.

Στην Ισπανία, τα συνδικάτα φαίνονται να κινητοποιούν χιλιάδες στους δρόμους, παρά να ακολουθούν απλώς τελετουργίες.

Ακόμα και στην Γερμανία, τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα ετοιμάζονται για αντιπαράθεση, αν μέρος των κερδών των επιχειρήσεων και της οικονομίας δεν μοιραστούν και στους εργαζόμενους.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΕΟ ΓΙΑ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΟΡΙΟΥ ΑΦΥΠΗΡΕΤΗΣΗΣ

Με μεγάλη ανησυχία παρακολουθούμε την συζήτηση που εξελίσσετε στο πλαίσιο της Επιτροπής Οικονομικών της Βουλής γύρω από θέματα που αφορούν τα όρια αφυπηρέτησης, τις συντάξεις και το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας.  Οι συζητήσεις αυτές ενώ αφορούν καίρια, κρίσιμης  σημασίας συνδικαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων, στην πραγματικότητα διεξάγονται στην απουσία και πίσω από τις πλάτες όλων όσων τους αφορούν.

Είναι πρωτοφανές στα χρονικά της ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας τόσο σοβαρά ζητήματα που στο παρελθόν για την συζήτηση τους προηγούνταν μελέτες, έρευνες, προβληματισμοί και βαθύς κοινωνικός διάλογος, να συζητούνται σήμερα με τόσο μεγάλη προχειρότητα και να προωθούνται προτάσεις νόμου που αφορούν σημαντικά και στοιχειώδη δικαιώματα χιλιάδων ανθρώπων, χωρίς εκείνοι που τα προτείνουν να είναι στοιχειωδώς σε θέση να τεκμηριώσουν γιατί τα προτείνουν και ποιο θα είναι το κοινωνικό όφελος που θα προκύψει από τις προτάσεις τους.

Η ΠΕΟ θεωρεί αυτή την συζήτηση με τον τρόπο που διεξάγεται, ως ένα ακόμη βήμα στην ενσυνείδητη πλέον προσπάθεια  κάποιων, για υπόσκαψη του θεσμού του κοινωνικού διαλόγου και της τριμερούς συνεργασίας και για αυταρχική παρέκκλιση στο τρόπο λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών στο τόπο μας.

Η ΠΕΟ απορρίπτει κατηγορηματικά αυτή την επιδιωκούμενη παρέκκλιση και ξεκαθαρίζει ότι σε συνεργασία και με άλλες συνδικαλιστικές και κοινωνικές δυνάμεις θα αντισταθεί και θα αντιδράσει αποφασιστικά στο πισωγύρισμα που επιχειρείται στο κοινωνικό και εργασιακό κεκτημένο του τόπου μας.

Όσοι επιχειρούν να προωθήσουν αυτή την στιγμή επέκταση στα όρια αφυπηρέτησης, ιδιαίτερα έχοντας υπόψη τις πρόσφατες αποφάσεις της ίδιας της Βουλής που προβλέπουν ότι για κάθε 4 άτομα που θα αφυπηρετούν στο δημόσιο τομέα θα προσλαμβάνετε μόνο 1 καινούργιος, πρέπει να γνωρίζουν ότι  αυτή η προσπάθεια δεν τεκμηριώνει με κανένα τρόπο δημόσιο συμφέρον.  Αντίθετα δίνει σαφώς το μήνυμα ότι είναι εισήγηση με σκοπιμότητες άσχετες με τα καλώς νοούμενα συμφέροντα του κράτους, των εργαζομένων και της νεολαίας του τόπου μας.

20 Μαρτίου 2012

http://www.peo.org.cy/gr/index.php/component/content/article/1-latest-news/1308-epektasioriouafipiretisis#.T2hkIwxTl1k.facebook

«Ο λαός απαιτεί κοινωνική δικαιοσύνη!» - Mια τεράστια κοινωνική διαμαρτυρία στο Ισραήλ

Michel Varschavsky 

Λιγότερο από έναν χρόνο πριν, όλη η περιοχή του αραβικού κόσμου, από την Τυνησία στα δυτικά μέχρι την Υεμένη στα νοτιοανατολικά, ήταν η αρένα μιας γιγαντιαίας και άνευ προηγουμένου λαϊκής εξέγερσης για ελευθερία και δημοκρατία. Οι δικτατορίες του Μουμπάρακ και του Μπεν Αλί, που είχαν διαρκέσει δεκαετίες, ανατράπηκαν μέσα σε λίγες εβδομάδες και ο δρόμος προς νέα δημοκρατικά καθεστώτα φαινόταν ορθάνοιχτος. Δεν αμφισβητήθηκαν όλα τα καθεστώτα της περιοχής, αλλά δεν υπήρξε χώρα που να μην επηρεάστηκε από τα λαϊκά κινήματα εντός ή εκτός των συνόρων τους – εκτός από μία: το κράτος του Ισραήλ.

Το Ισραήλ έμοιαζε με νησίδα σταθερότητας σε μια θάλασσα αναταραχής και επαναστάσεων, και οι ηγέτες του δεν δίστασαν ούτε λεπτό να πουλήσουν αυτή τη σταθερότητα στις δυτικές κυβερνήσεις: «για να υπερασπιστείς τα συμφέροντά σου στην περιοχή, δεν μπορείς να εμπιστευτείς ακόμα και τις πιο σκληρές δικτατορίες που υποστηρίζεις με χρήματα και στρατιωτικό εξοπλισμό· αργά ή γρήγορα, λαϊκά κινήματα μπορεί να αναλάβουν την εξουσία και να απειλήσουν ό,τι έχεις επενδύσει σε αυτές τις συμμαχίες», είπαν, επί της ουσίας, οι ισραηλινοί ηγέτες στους δυτικούς εταίρους τους. «Το κράτος του Ισραήλ είναι ο μόνος σταθερός και αξιόπιστος σύμμαχός σας».

Λίγους μήνες μετά, η «ισραηλινή σταθερότητα» εκτοπίστηκε από τη μεγαλύτερη λαϊκή κινητοποίηση που έχει δει ποτέ η χώρα: ξεκινώντας από μια μικρή κατασκήνωση διαδηλωτών στο Τελ Αβίβ που γρήγορα επεκτάθηκε σε πολλές άλλες πόλεις, το κίνημα διογκώθηκε με ολοένα μεγαλύτερες διαδηλώσεις, με αποκορύφωμα τις 3 Σεπτέμβρη, ημέρα που 450.000 άτομα διαδήλωσαν στους δρόμους του Τελ Αβίβ, στη μεγαλύτερη διαμαρτυρία στην ιστορία του ισραηλινού κράτους.

Το φλεγόμενο ζήτημα της στέγασης

Το κίνημα ξεκίνησε γύρω από ένα μόνο αίτημα: τη στέγαση. Αφού πέρασαν αρκετές δεκαετίες κατά τις οποίες ένα ζευγάρι Ισραηλινών είχε πρόσβαση σε αξιοπρεπή στέγαση χάρη σε κρατικά επιδοτούμενα δάνεια, η νέα νεοφιλελεύθερη οικονομία το καθιστά πλέον σχεδόν αδύνατο: ένα νέο ζευγάρι, στο οποίο τόσο ο άντρας όσο και η γυναίκα κερδίζουν έναν αξιοπρεπή μισθό, δεν μπορεί πλέον να αγοράσει διαμέρισμα. Οι περικοπές στις κρατικές επιδοτήσεις και η κατάργηση των φτηνών δανείων, η ιδιωτικοποίηση της γης και η διάλυση του δημόσιου συστήματος στέγασης καθιστούν αδύνατη την πρόσβαση σε στέγαση για ένα νέο ζευγάρι.

Αυτή η πολιτική χτυπά όχι μόνο τους φτωχούς, αλλά και την πλειοψηφία της μεσαίας τάξης. Και, πράγματι, το κίνημα ξεκίνησε ως κίνημα της μεσαίας τάξης. Μόνο πρόσφατα τα πιο φτωχά στρώματα της κοινωνίας άρχισαν να συμμετέχουν, τόσο στις κυριότερες πόλεις όσο και στη λεγόμενη περιφέρεια. Ας θυμηθούμε ότι σύμφωνα με το Ισραηλινό Ίδρυμα Εθνικής Ασφάλισης, το 30% των παιδιών στο Ισραήλ ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, δηλαδή σχεδόν το ¼ των Ισραηλινών θεωρούνται φτωχοί, σε μια χώρα που είναι πιο πλούσια από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αμφισβητώντας τη νεοφιλελεύθερη επιλογή

Πολύ γρήγορα, ωστόσο, οι διεκδικήσεις σχετικά με τη στέγαση εξελίχτηκαν σε μια συνολική αμφισβήτηση του νεοφιλελεύθερου συστήματος καθαυτό. Ο ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου είναι από τους πιο μαχητικούς ηγέτες στον κόσμο ως προς την εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης οικονομικής τάξης· όταν διετέλεσε υπουργός Οικονομικών (1998-1999) η οικονομία της αγοράς ήταν η θρησκεία του, η ιδιωτική επιχείρηση και ο «ελεύθερος» ανταγωνισμός η Αγία Γραφή του. Και πράγματι, σε λίγες χώρες ήταν η διαδικασία της ιδιωτικοποίησης και της διάλυσης των δημόσιων επιχειρήσεων και της δημόσιας περιουσίας τόσο βίαιη και ολοκληρωτική. Σχεδόν τίποτα δεν απομένει από το παλιό κοινωνικό –κάποιοι θα έλεγαν ακόμα και σοσιαλιστικό– κράτος πρόνοιας, και ακόμα και το εκπαιδευτικό σύστημα σταδιακά ιδιωτικοποιείται. Η επιστροφή του Νετανιάχου στην πρωθυπουργία σήμανε μια νέα επίθεση, αλλά αυτή τη φορά, αντί για μετωπική επίθεση στις φτωχές και τις μεσαίες τάξεις, ο Νετανιάχου επέλεξε μια άλλη προσέγγιση: να τα δώσει στους πλούσιους, κυρίως μέσω της δραστικής μείωσης των φόρων στις επιχειρήσεις και στα υψηλά προσωπικά εισοδήματα.

Επί Νετανιάχου η σχέση χρήματος-εξουσίας φάνηκε απροκάλυπτα με έναν εντελώς προκλητικό τρόπο, ενώ η προσωπική φιλία που ενώνει τον πρωθυπουργό, τους υπουργούς και τους ανώτερους αξιωματούχους με τους «μεγιστάνες» –όπως αποκαλούν στο Ισραήλ τους εκπροσώπους της ολιγαρχίας– είναι στην πρώτη σελίδα των τοπικών μίντια σχεδόν κάθε μέρα. Φωνάζοντας «Ο λαός απαιτεί κοινωνική δικαιοσύνη» και «Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις – κοινωνικό κράτος», οι διαδηλωτές αμφισβητούν την ίδια την καρδιά της οικονομικής και κοινωνικής φιλοσοφίας και πρακτικής της πολιτικής Νετανιάχου. «Κυβέρνηση των μεγιστάνων», έτσι αντιλαμβάνεται η ισραηλινή μεσαία τάξη την κυβέρνηση Νετανιάχου, και δικαίως: όλα τα άλλα τμήματα της κοινωνίας αποκλείονται, όχι μόνο οι φτωχοί.

Νέα στρώματα συμμετέχουν – από το κέντρο στην περιφέρεια

Μετά από λίγες εβδομάδες κινητοποιήσεων, ωστόσο, νέα στρώματα αρχίζουν να συμμετέχουν στον αγώνα, από την επονομαζόμενη «ισραηλινή περιφέρεια». Η «περιφέρεια» έχει διπλό νόημα: σημαίνει τόσο τη γεωγραφική περιφέρεια, όσους ζουν δηλαδή εκτός των τριών μεγάλων πόλεων (Τελ Αβίβ, Ιερουσαλήμ, Χάιφα), αλλά και την κοινωνική περιφέρεια. Κατά τη διάρκεια των πρώτων εβδομάδων, οι φτωχότερες τάξεις δεν συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις, των οποίων ο εκπρόσωπος επέμενε ότι οι συμμετέχοντες ανήκουν στη μεσαία τάξη, λες και αυτό το κοινωνιολογικό στοιχείο θα έπρεπε να τους εξασφαλίσει προνόμια σε σχέση με τους φτωχούς. Επιπλέον, επέμειναν ότι, σε αντίθεση με τους φτωχούς, υπάρχουν οι «κανονικοί Ισραηλινοί», που στη γλώσσα των Ισραηλινών σημαίνει το να πληρώνεις φόρους και να υπηρετείς στο στρατό. Τη νύχτα του Σαββάτου, στις 13 Αυγούστου, δεκάδες χιλιάδες Ισραηλινοί της «περιφέρειας» ξεχύθηκαν στους δρόμους στις πόλεις Νετάνια και Μπερ Σεβά, αλλάζοντας έτσι την ταξική φυσιογνωμία του κινήματος. Κατά συνέπεια, δύο νέες κατηγορίες βρέθηκαν στην εμπροσθοφυλακή της κινητοποίησης: οι φτωχές γυναίκες (ειδικά στη Χάιφα) και η παλαιστινιακή μειονότητα. Και στις δύο περιπτώσεις, διατυπώθηκαν νέα αιτήματα που προσιδιάζουν σε αυτές τις κατηγορίες. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι Ισραηλινοί καλωσόρισαν τους Άραβες διαδηλωτές, ορισμένοι μάλιστα εξήγησαν ότι «δεν έχουν καθόλου πρόβλημα με τους Άραβες, αλλά μισούν τους Παλαιστίνιους» (sic).

Το κίνημα

Στο πρώτο τους στάδιο, τα κινήματα διαμαρτυρίας θύμιζαν τις πρωτοβουλίες του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ την πρώτη δεκαετία του αιώνα: κανένα πρόγραμμα, καμία ηγεσία και καμία κοινή ατζέντα εκτός από τα δύο προαναφερθέντα συνθήματα. Ο καθένας ήταν στο κίνημα και αναδείκνυε τα δικά του αιτήματα και τις ανησυχίες. Η λεωφόρος Ρότσιλντ του Τελ Αβίβ, όπου στήθηκαν οι πρώτες σκηνές διαδηλωτών, μετατράπηκε σε ένα τεράστιο φόρουμ συζητήσεων, ανταλλαγής απόψεων και διαλόγου, σε συνδυασμό με τις πολιτιστικές δραστηριότητες· γνωστοί καλλιτέχνες ήρθαν να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους και να συνεισφέρουν στην κινητοποίηση. Οι διαδηλωτές επέμεναν ότι δεν ανήκουν «ούτε στη Δεξιά ούτε στην Αριστερά», και πράγματι πολλοί ψηφοφόροι του Λικούντ συμμετέχουν στο κίνημα. Επιμένουν επίσης να κάνουν διάκριση μεταξύ ενός «κοινωνικού» και ενός «πολιτικού» κινήματος, αρνούμενοι κατηγορηματικά ότι είναι «πολιτικοί». Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί, ωστόσο, ότι το κίνημα αμφισβητεί ανοιχτά τη νεοφιλελεύθερη οικονομική θεωρία και ζητά την επιστροφή του κοινωνικού κράτους. Υπό αυτήν την έννοια, πρόκειται για μια ρήξη με τη συναινετική πολιτική όλων των μεγάλων ισραηλινών κομμάτων – του Λικούντ, του Καντίμα και των διαφόρων διασπάσεων του Εργατικού Κόμματος. Η πραγματική φύση του κινήματος και οι εκπρόσωποί του θα αποκαλυφθούν όταν κληθούν να δώσουν απάντηση στην ερώτηση που έχει ήδη τεθεί από τον Νετανιάχου και τους διευθύνοντες στο Υπουργείο Οικονομικών: περισσότερα χρήματα για στέγαση, υγεία και εκπαίδευση, αλλά από πού θα τα πάρουμε; Η ερώτηση είναι σχετική και η απάντηση προφανής: από τα τεράστια κονδύλια για οικισμούς, από τα κονδύλια για την άμυνα, από τις φορολογικές απαλλαγές των μεγάλων επιχειρήσεων και των τραπεζών. Υπάρχουν πολλά χρήματα για να πάρεις από αυτές τις πηγές, και η απόφαση να το κάνεις είναι πολιτική.

Ένας νέος ορισμός του «λαού»

Δεν πρέπει να περιοριστούμε στο πώς αντιλαμβάνεται το κίνημα τον εαυτό του και τα αιτήματά του. Κάτι πολύ βαθύτερο μπορεί να συμβαίνει, παρόλο που θα χρειαστεί χρόνος και πολιτικές μάχες πριν αποφέρει καρπούς. Στο Ισραήλ, η έννοια του «λαού» ήταν συνώνυμη με το «έθνος» – το εβραϊκό έθνος του Ισραήλ. Ο λαός ήταν πάντοτε ο «λαός του Ισραήλ» με τη βιβλική έννοια – όχι με τη σύγχρονη δημοκρατική σημασία της συλλογικότητας των πολιτών του κράτους του Ισραήλ. Απέκλειε από την κυρίαρχη συλλογικότητα τους μη Εβραίους πολίτες, την παλαιστινιακή μειονότητα συγκεκριμένα, παρόλο που αντιπροσωπεύει πάνω από το 20% του πληθυσμού. Στις περισσότερες διαδηλώσεις οι εκπρόσωποι ήταν εξαιρετικά σαφείς όταν μιλούσαν εξ ονόματος «όλου του λαού», και συνήθιζαν να διευκρινίζουν: «θρησκευόμενων και μη θρησκευόμενων, Ασκενάζι (ευρωπαϊκής καταβολής) και Μιζράχι (αραβικής και μεσογειακής προέλευσης), Εβραίων και Αράβων». Και όντως η αραβική μειονότητα του Ισραήλ ήταν μέρος του κινήματος, και στις «μεικτές» πόλεις όπως η Χάιφα οι διαδηλώσεις ήταν πραγματικά κοινές εβραιοαραβικές διαδηλώσεις. Ας ελπίσουμε και ας ονειρευτούμε ότι ο νέος «Αm Israel» (Λαός του Ισραήλ) γεννήθηκε στις 14 Ιουλίου, όπως το νέο γαλλικό έθνος το 1789, ως ένας πολιτειακός ορισμός του λαού στη θέση ενός εθνικού/θρησκευτικού ορισμού. Εάν αυτό αποδειχτεί αλήθεια, τότε το φιλόδοξο σύνθημα των διαδηλωτών «Επανάσταση!» δεν ήταν υπερβολή.

Η αντίδραση του Νετανιάχου

Η πρώτη αντίδραση του Βενιαμίν Νετανιάχου απέναντι στο κίνημα δεν προκάλεσε έκπληξη («το κίνημα υποκινείται πολιτικά και χειραγωγείται από την Αριστερά»), αλλά αμέσως μετά οι στενοί του σύμβουλοι τον έκαναν να καταλάβει ότι αν το κίνημα είναι η Αριστερά στο Ισραήλ, τότε η Αριστερά αποτελεί και τη μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων. Έτσι άλλαξε την επιχειρηματολογία του, υποστηρίζοντας ότι μια αλλαγή στις προτεραιότητες του προϋπολογισμού θα μείωνε την ασφάλεια του Ισραήλ. Ο Εχούντ Μπαράκ, από το ρετιρέ του σε ένα από τα πιο ακριβά κτίρια του Τελ Αβίβ, ήταν ακόμα πιο ωμός : «Το Ισραήλ δεν είναι Ελβετία» – είπε ο «κιμπούτσνικ»  που έγινε εκατομμυριούχος. Ως συνήθως στο Ισραήλ, η πρώτη απάντηση της κυβέρνησης ήταν να συστήσει μια επιτροπή. Με επικεφαλής τον καθηγητή Τράχτενμπεργκ, η εντολή της επιτροπής είναι πολύ περιορισμένη και τα μέλη της δεν δύνανται –και κυρίως δεν θέλουν– να κατανοήσουν το κύριο αίτημα του κινήματος διαμαρτυρίας: τον τερματισμό της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πρακτικής και την επιστροφή σε κάποια μορφή ρυθμιζόμενου καπιταλισμού. Στην καλύτερη περίπτωση, η επιτροπή θα επικεντρωθεί σε μια κριτική της συγκέντρωσης του κεφαλαίου, θα αποκηρύξει τους «μεγιστάνες» και θα προτείνει κάποια μέτρα για τον περιορισμό της οικονομικής τους εξουσίας. Το επόμενο βήμα της η σημερινή ακροδεξιά κυβέρνηση μπορεί κάλλιστα να το εμπνευστεί από τον Εχούντ Μπαράκ: να δημιουργήσει ένα θερμό επεισόδιο στα σύνορα με μία από τις γείτονες χώρες ή ακόμα να προκαλέσει μια σειρά τρομοκρατικών ενεργειών στο Ισραήλ, ελπίζοντας ότι η «ασφάλεια» θα ξαναδημιουργήσει πνεύμα εθνικής ενότητας απέναντι σε μια ξένη απειλή. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που μια ισραηλινή κυβέρνηση θα ακολουθήσει αυτή τη βρόμικη στρατηγική. Φαίνεται όμως ότι η κοινή γνώμη στο Ισραήλ είναι πιο οξυδερκής απ’ ό,τι στο παρελθόν: όταν εκπρόσωποι της κυβέρνησης έθεσαν το ζήτημα της ασφάλειας, η απάντηση των διαδηλωτών ήταν «Στέγαση, παιδεία, υγεία είναι η πραγματική μας ασφάλεια», δείχνοντας, κατά μία έννοια, ότι έχουν επίγνωση αυτού του παλιού κόλπου. Θα είναι αυτή η επίγνωση ικανή για να αποτρέψει την ισραηλινή κυβέρνηση από το να ξεκινήσει έναν πόλεμο; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Η μεγάλη δημοσιότητα που δόθηκε από την ισραηλινή Δεξιά στην επίσκεψη των πολεμοκάπηλων Τσακ Νόρις και Γκλεν Μπεκ και οι ρατσιστικές τους δηλώσεις δεν είναι σίγουρα καλό σημάδι.

Ένα συνολικό εναλλακτικό πρόγραμμα

Οι διαδηλωτές αντέδρασαν στην πρωτοβουλία της κυβέρνησης συστήνοντας τη δική τους επιτροπή, αποτελούμενη από προοδευτικούς οικονομολόγους, κοινωνιολόγους και κοινωνικούς ακτιβιστές. Αυτή η εναλλακτική ομάδα έχει πολύ ετερογενή σύνθεση, συμπεριλαμβάνοντας τον πρώην υποδιοικητή της Τράπεζας του Ισραήλ, και πολλοί ακτιβιστές έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους. Όλοι όσοι ανήκουν στο προοδευτικό στρατόπεδο θα συμφωνούσαν ότι οποιαδήποτε εναλλακτική λύση πρέπει να περιλαμβάνει:
- μια ριζική αύξηση της χρηματοδότησης για την υγεία, την εκπαίδευση και το κοινωνικό κράτος
- την εφαρμογή του υπάρχοντος νόμου για τη δημόσια στέγαση και την κατανομή των εγκεκριμένων κονδυλίων για την ανέγερση κοινωνικών κατοικιών σε όλη τη χώρα
- ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης για την ανάπτυξη της «περιφέρειας»
- την αύξηση των φόρων στα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων
- την απαλλοτρίωση των άδειων κατοικιών σε όλη τη χώρα
- τη διάλυση της Ισραηλινής Διοίκησης Γαιών.

Αλλά αυτά δεν είναι αρκετά, ενώ στα παρακάτω πρόσθετα αιτήματα σίγουρα δεν συναινεί το κίνημα, που προσπαθεί σκληρά να μην είναι ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι, όπως και η δημοκρατία, έτσι και η κοινωνική δικαιοσύνη δεν μπορεί να διαιρεθεί και υπάρχουν μόνο δύο επιλογές:
- Η προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στις πιο αδύναμες κοινότητες, συγκεκριμένα στις αραβικές και στις ακραία ορθόδοξες (εβραϊκές) κοινότητες· αυτές οι κοινότητες σίγουρα δεν είναι το κύριο μέλημα των εκπροσώπων του κινήματος διαμαρτυρίας που ανήκουν στη μεσαία τάξη.
- Για τη χρηματοδότηση των δίκαιων αιτημάτων των διαδηλωτών χρειάζεται να απαιτηθούν μεγάλες περικοπές στα κονδύλια για τους οικισμούς και την «ασφάλεια». Αργά ή γρήγορα, το κίνημα θα πρέπει να δώσει ένα τέλος στον ισχυρισμό του ότι είναι «απολίτικο». Η Δεξιά και η Αριστερά είναι δύο αντίθετες κατευθύνσεις, με τη μία να οδηγεί σε περισσότερη φτώχεια και κοινωνικές διακρίσεις και την άλλη σε πιο δίκαιη διανομή του πλούτου. Ένα από τα πιο φιλόδοξα συνθήματα των διαδηλωτών ήταν «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ». Είναι πράγματι ένα πολύ φιλόδοξο σύνθημα. Για την επίτευξη έστω και ενός μικρού μέρους του, χρειάζεται να γίνουν επιλογές και να τελειώσει η ψευδαίσθηση περί εθνικής ενότητας.

Μετάφραση: Ράνια Σβίγκου

Ο αγώνας των Παλαιστινίων ως σημείο αναφοράς για τους Κυπρίους της ευρύτερης Αριστεράς

Η Κύπρος το 1960 είναι μια περίεργη χώρα. Στην εξουσία βρίσκεται μια δικοινοτική κυβέρνηση η οποία αποτελείται από Ελληνοκύπριους που αγωνίστηκαν για την Ένωση και Τουρκοκύπριους που αγωνίστηκαν για τη διχοτόμηση.

Αρκετοί από το κυβερνητικό και παρακυβερνητικό περιβάλλον είχαν βάψει τα χέρια τους στο αίμα της άλλης κοινότητας. Άτυπα στην ηγεσία των δύο κοινοτήτων ευρίσκονται διάφορες δεξιές ομάδες ( συχνά ένοπλες ) με εθνικιστική και αντικομουνιστική ιδεολογία και παραδόσεις αντάρτικου.

Το κράτος λειτουργεί παράλληλα με τις παρακρατικές οργανώσεις με ένα σχιζοφρενικό τρόπο ανάμεσα στην επιδίωξη της Ένωσης, της Ανεξαρτησίας και της διχοτόμησης.

Το αποτέλεσμα αυτής της σχιζοφρένειας είναι η διεύρυνση του χάσματος και της καχυποψίας ανάμεσα στις δυο κοινότητες.

Στην ουσία η ένοπλη προετοιμασία για την επόμενη σύγκρουση άρχισε αμέσως μετά την ανεξαρτησία με αρχικούς πυρήνες την ΕΟΚΑ και την ΤΜΤ.

Από το 1963 οι κοινότητες παίρνουν πλέον ξεχωριστές πορείες. Όμως γίνεται διεθνώς αποδεκτό ότι η Κυπριακή δημοκρατία θα εκπροσωπείται από τους Ελληνοκύπριους μέχρι την λύση του Κυπριακού οπότε θα επέστρεφαν και οι Τουρκοκύπριοι.

Η ασαφής θέση των δυτικών και του ΝΑΤΟ στο Κυπριακό οδηγεί τον Μακάριο στην αναζήτηση νέων ισορροπιών με την στροφή προς την Σοβιετική ένωση και τους Αδέσμευτους.

Ο Μακάριος δημιουργεί ισχυρούς δεσμούς με καθεστώτα όπως του Νάσερ της Αιγύπτου, του Τίτο της Γιουγκοσλαβίας, του Μπουμεντιέν της Αλγερίας, του Κάστρο της Κούβας κλπ.

Διάφορες χώρες του Τρίτου Κόσμου προσπαθούν να αντισταθούν στον ιμπεριαλισμό μέσα από αυτή την συσπείρωση.

Την ίδια εποχή γεννιέται και η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης ΟΑΠ.

Στην ΟΑΠ συσπειρώνονται οι κυριότερες Παλαιστινιακές οργανώσεις με κυρίαρχη την Αλ Φάταχ του Γιασσέρ Αραφάτ.

Η οργάνωση θέτει ως στόχο για πρώτη φορά την ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.

Πολύ γρήγορα η ΟΑΠ αναγνωρίζεται ως ο μοναδικός εκπρόσωπος των Παλαιστινίων.

Σιγά σιγά οι σχέσεις Παλαιστίνης Κύπρου εδραιώνονται.

Η Αριστερά υποστήριξε με θέρμη την συνεργασία της κυβέρνησης Μακαρίου και ΟΑΠ.

Το 1974 ανατρέπεται ο Μακάριος από την επέμβαση της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β και η Τουρκία εισβάλλει, η χώρα αλλάζει πρόσωπο, Ο μισός ελληνοκυπριακός πληθυσμός είναι στα τσαντίρια, οι Τουρκοκύπριοι σύντομα μεταφέρονται μαζικά στα εδάφη που ελέγχονται από τον τουρκικό στρατό και γίνονται πρόσφυγες για δεύτερη φορά όπως και πολλοί ελληνοκύπριοι.

Υπάρχουν νεκροί, τραυματίες, φυλακισμένοι, εγκλωβισμένοι, αγνοούμενοι.

Το σκηνικό του 1963 επαναλαμβάνεται στο πολλαπλάσιο.

Υπάρχει πλήρης αβεβαιότητα για το μέλλον.

Μέσα σ αυτές τις συνθήκες η πολιτικές βεβαιότητες κατέρρευσαν και ο κόσμος με τη νεολαία επικεφαλής μπήκε σε νέες πολιτικές αναζητήσεις.

Σε ένα πρώτο στάδιο ο συναισθηματισμός υπερβαίνει την πολιτική σκέψη.

Οι λαϊκές κινητοποιήσεις των Ε/Κ που ακολούθησαν το πραξικόπημα και την εισβολή στρέφονται ενάντια στον Αμερικανικό Ιμπεριαλισμό, το Νάτο και τις Αγγλικές Βάσεις.

Για πρώτη φορά εμφανίζεται δυναμικά και μαζικά στους δρόμους η Κυπριακή σημαία μαζί με την Παλαιστινιακή.

Οι Ελληνοκύπριοι και κυρίως η αριστερά ταυτίζονται με τον Παλαιστινιακό αγώνα και θεωρούν ότι υπάρχει μια παράλληλη πορεία που συνδέει τους δυο λαούς.

Με ανάλογο τρόπο η Τ/Κ Αριστερά καταλογίζει ευθύνες στον Αμερικάνικο Ιμπεριαλισμό και ταυτίζει τον αγώνα για λύση του Κυπριακού και επανένωση, με τον Παλαιστινιακό αγώνα για ανεξαρτησία, σε αντιπαράθεση με την Τ/Κ δεξιά που, πολύ πιο πρόσφατα βέβαια, προσπαθεί να ταυτιστεί με τους Παλαιστίνιους σε σχέση με την επιδίωξη του ανεξάρτητου κράτους.

Η δεκαετία του 70 είναι δεκαετία ανακατατάξεων, αναθεωρήσεων και έντονου προβληματισμού στις τάξεις της ευρύτερης Ε/Κ αριστεράς.

Το ΑΚΕΛ αναπτύσσει στενές σχέσεις με τις κομμουνιστικές οργανώσεις των Παλαιστινίων, με την ΟΑΠ και με το Κομμουνιστικό Κόμμα του Ισραήλ.

Το Σ.Κ. ΕΔΕΚ εμβαθύνει τις σχέσεις του κυρίως με την Φατάχ και την ΟΑΠ.

Εκείνη την εποχή το Σ.Κ. ΕΔΕΚ είναι διαποτισμένο με μια ιδεολογία που εντάσσει την Κύπρο στις χώρες του τρίτου κόσμου και ταυτίζεται με τον αγώνα αυτών των χωρών για απελευθέρωση.

Είναι λεγόμενη θεωρία του μεταποικισμού του Βάσου Λυσσαρίδη.

Μια θεωρία που σιγα-σιγα εγκαταλείφτηκε και απο τον ίδιο τον "εμπνευστή" της πριν αυτός επιδοθεί στο σημερινό θλιβερο εθνικιστικο παραλήλημα.

Είχα για πρώτη φορά επαφή με τους Παλαιστινίους το 1971 αλλά οι σχέσεις έγιναν πολύ στενότερες την άνοιξη του 1974 στη διάρκεια του 2ου Συνεδρίου της ΕΔΕΚ. Ήταν το Συνέδριο κατα οποίο προστέθηκε στον τίτλο το πρόθεμα Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Στο συνέδριο συμμετείχαν δύο στελέχη της Παλαιστινιακής αντίστασης που εκπροσωπούσαν την ΟΑΠ, με τους οποίους πολλά απο τα στελέχη του Κόμματος, τα οποία στην συνέχεια αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά της Αριστερής Πτέρυγας, αναπτύξαμε στενές φιλικές σχέσεις που διατηρούνται μέχρι σήμερα.

Εκείνη την περίοδο πραγματοποιήθηκαν πολλές εκδηλώσεις συμπαράστασης.

Για μερικά χρόνια ο παλαιστινιακός αγώνας θεωρήθηκε από πολλούς Κυπρίους ως πρότυπο.

Όμως η ζωή στην Κύπρο σε πολύ λίγα χρόνια επέστρεψε σε κάποια νέα ομαλότητα με την στέγαση των προσφύγων και την επαναδραστηριοποίηση της οικονομίας.

Εκείνη την περίοδο πολλοί Κύπριοι κατέφυγαν στις αραβικές χώρες για εργασία και πολλές κυπριακές επιχειρήσεις δραστηριοποιήθηκαν στις αραβικές χώρες. Οι παλαιστίνιοι στήριξαν ενεργά αυτή την προσπάθεια.

Μετά το 1976 και τον εμφύλιο πόλεμο στο Λίβανο, φτάνουν στην Κύπρο πολλοί Παλαιστίνιοι και Λιβάνιοι πρόσφυγες.

Αρκετοί φέρνουν μαζί τους χρήματα και τονώνουν την ανάκαμψη της κυπριακής οικονομίας.

Μαζι έρχονται και οι πρώτοι οικονομικά αδύνατοι και παρατηρούνται τα πρώτα κρούσματα ρατσισμού (πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις).

Έτσι οι σχέσεις που υπήρχαν μετεξελίχθηκαν σε μια κλασσική θα λέγαμε σχέση αλληλεγγύης και στήριξης προς τον παλαιστινιακό λαό.

Το 1987 είχαμε μια πολύ σημαντική εξέλιξη.

Όπως γνωρίζετε μέχρι τότε αγώνας των Παλαιστινίων περιοριζόταν σε ένοπλες επιθέσεις απο το εξωτερικό χωρίς καμια σχεδόν συμμετοχή του πληθυσμού των κατεχομένων εδαφών.

Το 1987 λοιπόν έχουμε την μεγάλη εξέγερση στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη, την Ιντιφάτα .

Είχαμε τότε μια παγκόσμια αναθέρμανση του κινήματος αλληλεγγύης η οποία εκφράστηκε και στην Κύπρο.

Ίσως η Κυπροπαλαιστινιακή Εμπρακτη Αλληλεγγύη (ΚΥΠΕΑ), που δημιουργήθηκε με αφορμή την Ιντιφάτα, να ήταν το τελευταίο μαζικό κίνημα του είδους.

Η ΚΥΠΕΑ δημιουργήθηκε κυρίως από στελέχη του Σ.Κ. ΕΔΕΚ που αποβλήθηκαν είτε εγκατέλειψαν το Κόμμα κατα την εσωκομματική κρίση του 1980, καθώς και άλλους κυρίως ανένταχτους της αριστεράς.

Είχε μαζική στήριξη από το λαό, τα συνδικάτα και τα κόμματα της Αριστεράς και οργάνωσε πολλές εκδηλώσεις συμπαράστασης και αλληλεγγύης.

Σημείο καμπής αποτέλεσε η έκρηξη μιας βόμβας στις αρχές της δεκαετίας του 90 κοντά στην ισραηλινή πρεσβεία η οποία προκάλεσε το θάνατο σε αθώους πολίτες, καθώς επίσης και η κόπωση του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης, κυρίως ύστερα απο τη συμφωνία του Όσλο το 1993.

Το κίνημα αλληλεγγύης της ΚΥΠΕΑ αδρανει και κάποιες εσωτερικές αντιθέσεις το οδηγούν ουσιαστικά στην διάλυση.

Παρόλα αυτά επόμενα χρόνια οργανώθηκαν αρκετές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, με πρωτοβουλία ως επι το πλείστον, των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Εκδηλώσεις που αναθερμάνθηκαν κατα τη δεύτερη Ιντιφάτα το Σεπτέμβρη του 2000.

Στα πρόσφατα χρόνια έχουμε εκτεταμένα φαινόμενα ρατσισμού εναντίον Παλαιστινίων που συνεχίζονται ως τις μέρες μας δυστυχώς και μέσα στα σχολεία.

Η πρόσφατη προσέγγιση Κύπρου Ισραήλ σε κρατικό επίπεδο θα επιδεινώσει την κατάσταση.

Παρόλο ότι η κυβέρνηση λέει ότι θα συνεχίσει να υποστηρίζει την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους η κατάσταση είναι πλέον πολύ διαφορετική.

Εάν υλοποιηθεί μια στρατιωτική συμμαχία με το Ισραήλ, που φαίνεται ότι είναι στα σκαριά, είναι παρα πολύ δύσκολο να κρατηθούν οι καλές σχέσεις τόσο με τους Παλαιστινίους, όσο και τους Άραβες γενικότερα οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, βρίσκονται σε μια διαδικασία σοβαρών ανακατατάξεων και αλλαγών.

Τα τελευταία χρόνια υπήρξε μια νέα αναθέρμανση του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης κυρίως στη μεταφορά ανθρωπιστικής βοήθειας στο εσωτερικό των κατεχομένων εδαφών αλλά και στην έκθεση του Ισραήλ ως ενός απάνθρωπου, βίαιου, βάρβαρου και επιδρομικού καθεστώτος.

Διεθνείς οργανώσεις συμπαράστασης όπως το Free Gaza Movement οργανώνουν αποστολές με στόχο να μεταφέρουν στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη με πλοία, ανθρωπιστική, ιατρική και άλλη βοήθεια.

Σημειώνουμε ότι η Γάζα ήταν σε καθεστώς ναυτικού αποκλεισμου για 41 χρόνια.

Σε μερικά απο τα ταξίδια συμμετείχαν και Κύπριοι.

Στην αποστολή του πλοίου Dignity (6ο ταξίδι) που απέπλευσε απο την Λάρνακα τον Δεκέμβρη του 2008 συμμετέχει και η Κυπρία γιατρός Ελένη Θεοχάρους.

Το πλοίο διεμβολίστηκε 90 μίλια μακρια απο τις ακτες της Γάζας σε διεθνή ύδατα και κατέπλευσε με πολλή δυσκολία στο Λιμάνι της Τύρου γιατί ήταν αδύνατο να επιστρέψει μισοκατεστραμμένο στη Λάρνακα.

Χαρακτηριστικό της νέας περιόδου είναι και ή άρνηση της Κυπριακής Κυβέρνησης να επιτρέψει την αναχώρηση πλοίου απο την Κύπρο με κατεύθυνση τα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη.

Η πρόσφατη επιδρομή του Ισραήλ σε Τούρκικο πλοίο που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στην Γάζα και η δολοφονία Τούρκων πολιτών σηματοδότησε την οριστική ρήξη των Τουρκοισραηλίτικων σχέσεων και εδραίωσε μια φιλοαραβική στροφή της Τουρκικής διπλωματίας. Μια στροφή φυσικά που οι ρίζες της κάθε άλλο παρα ανάγονται στην επίθεση ενάντια στο Τουρκικό πλοίο.

Τα Κυπριακά ΜΜΕ αντιμετώπισαν το θέμα με φιλοισραηλίτικη διάθεση.

Το ΑΚΕΛ περιορίστηκε σε μια νερόβραστη αντιμετώπιση και το πάλαι ποτέ κυρίως φιλοπαλαιστιανικό κόμμα ΕΔΕΚ λούφαξε.

Η Κύπρος της εποχής των υδρογονανθράκων είναι μια περίεργη χώρα.

Η επιβεβαίωση της ύπαρξης υδρογονανθράκων στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου φαίνεται ότι ήταν μια ωρολογιακή βόμβα που εκθεμελιώνει τις παραδοσιακές σχέσεις ανάμεσα στις χώρες της περιοχής και οδηγεί σε ανακατατάξεις, αναθεωρήσεις στρατηγικών και αλλαγές προτεραιοτήτων.

Παλιοί εχθροί μετατρέπονται σε συμμάχους και παλιοί φίλοι γυρίζουν την πλάτη σε αλλήλους.

Η εποχή της πολιτικής αρχών, για να θυμίσω μια προσφιλή φράση σχεδόν όλων των Κυπρίων πολιτικών, εξαερίζεται.

Εισερχόμεθα στη νέα εποχή των αερίων και η νέα εποχή δεν κατέχει απο αρχές, δίκαια και άλλα παρόμοια.

Μάριος Τεμπριώτης