Δεύτερη ανάγνωση

Το ζήτημα του νέου διοικητή της κεντρικής: Όταν τα κυκλώματα των τραπεζών προσπαθούν να λογοκρίνουν τις ευθύνες τους

Παρά το βάρος των ευθυνών και των ενοχών/λαθών που βαρύνουν τον διοικητή της κεντρικής τράπεζας, τα συμφέροντα και τα δίκτυα τα οποία έχει κτίσει και ενθαρρύνει με τις επιλεκτικές παρεμβάσεις του, κινήθηκαν για να κατασκευάσουν πιέσεις ώστε να διατηρήσει την θέση του. Έτσι, την Δευτέρα ο Μ. Σαρρής, τον οποίο διόρισε ο ίδιος ο Ορφανίδης ως επικεφαλής της Λαϊκής τράπεζας, δημοσιοποίησε στην εφημερίδα Stockwatch - η οποία επίσης πρόσκειται στον Ορφανίδη - ότι είχε στείλει οδηγία στις τράπεζες να είναι προσεκτικές και να του υποβάλουν έκθεση για «τη στρατηγική που ακολουθούσαν οι τράπεζες και τα μέτρα που λαμβάνονταν για την αντιμετώπιση των κινδύνων.»

Προφανώς, είτε δεν τον πληροφόρησαν καλά, είτε δεν άσκησε την εποπτική του δικαιοδοσία και εξουσία, αφού τελικά οι τράπεζες βρέθηκαν με μεγάλο απόθεμα ελληνικών ομολόγων. Όπως παρατηρεί ο Ι. Ιωσηφίδης σε κείμενο στον κυριακάτικο τύπο: «Μάλιστα όφειλε ο Διοικητής να απαιτεί από τις τράπεζες να διενεργούν συχνά stress tests, καθώς και τακτικές εκτιμήσεις κινδύνων.»

Ταυτόχρονα, εκκρεμούν καταγγελίες από τον Πασέχα ότι μπορεί να αγοράστηκαν ελληνικά ομόλογα και από την Κεντρική Τράπεζα. Η ανανέωση, κατά συνέπεια, της θητείας του κ. Ορφανίδη, θα έστελνε ένα μήνυμα ατιμωρησίας στον τραπεζιτικό τομέα. Διότι έχει ήδη τεθί θέμα έρευνας για το σκάνδαλο των τραπεζών και απλώς ειπώθηκε ότι θα «γίνει αργότερα». Και στην περίπτωση του κ. Ορφανίδη το ζητούμενο είναι απλώς ο μη-επαναδιορισμός, παρά η αναζήτηση ευθυνών. Διότι ακόμα και αν επικαλεστεί την πολιτική της μη παρέμβασης, με βάση την ιδεολογία του, ο κ. Ορφανίδης, υπήρξε μεροληπτικός και μη συνεπής: παρέβηκε εξόφθαλμα λ.χ. και στην πολιτική πέρα από την αρμοδιότητα του την άνοιξη του 2011, ενώ παρένέβη και παρασκηνιακά, όπως καταγράφει ο Χ. Σταυράκης, για να εξασφαλίσει ένα δάνειο για τις τράπεζες - τα τριετή ομόλογα του 2009 - με ψευδείς παραστάσεις - για χαμηλοτοκα δάνεια σε κυπριακές επιχειρήσεις-νοικοκυριά. 

Η επιχειρηματολογία των υποστηρικτών του Ορφανίδη, στηρίζεται στο ότι υπάρχει ακόμα ένα πέπλο λογοκρισίας για τις ευθύνες του σκανδάλου των τραπεζών – και το πώς επηρέασε ήδη την κρίση στην Κύπρο. Το επιχείρημα τους ήταν ότι «θα ήταν καλά» να μείνει ο Ορφανίδης, επειδή η Κύπρος περνά μια δύσκολη περίοδο. Έτσι, αφαιρούνται όλες οι γνωστές οι εν δυνάμει ευθύνες και παρουσιάζεται η κρίση λες και είναι καλοκαιρινή μπόρα. Ενδεχομένως, το ζητούμενο να μην είναι μόνο ο Ορφανίδης – οι κύκλοι του τραπεζιτικού κεφαλαίου, αλλά και διευθυντικά άτομα, οι οποίοι κερδοσκόπησαν με το χρήμα που πήραν από τα κρατικά χρεόγραφα, θα ήθελαν να μείνει για πάντα κλειστό το ζήτημα των ευθυνών. Διότι ακόμα και σε λογικό επίπεδο, η ιδέα να διατηρηθεί στην θέση του ένα άτομο που απέτυχε να κατανοήσει και να πιστέψει ότι θα γινόταν το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων - και οι δηλώσεις του το τεκμηριώνουν αυτό - και που φαίνεται να ενθάρρυνε με την μη πρακτική παρέμβαση του την όλη διαδικασία αγοράς τους, δεν είναι συνεπής. Σαφώς, χρειάζονται αλλαγές στο τρόπο που λειτούργησε η Κεντρική Τράπεζα. Αν, όμως, μερικοί θα ήθελαν κάποιο στην κεντρική για να τους καλύπτει, ή ίσως και να προωθήσει την επιθυμία τους να αναλάβει η πολιτεία το κόστος της ζημιάς, χωρίς να εμπλακεί στην διοίκηση τους, τότε προφανώς η απόπειρα πίεσης για τον Ορφανίδη είναι και απόπειρα συγκάλυψης ενοχών και ευθυνών. Πρέπει λ.χ. να διερευνηθεί αν κάποιοι κέρδισαν - μπόνους ή οτιδήποτε άλλο - από την αγορά των ελληνικών ομολόγων. Λογικό είναι να θέλουν συγκάλυψη μερικοί.

Ισραήλ: το νέο αντιπυραυλικό σύστημα λειτούργησε, αλλά μπορεί να αντέξει το κόστος;

Αναλύοντας το επεισόδιο της επίθεσης στην Γάζα ο U. Avnery υπενθύμισε ότι το Ισραήλ ξεκίνησε πάλι τους σκοτωμούς, κτυπώντας μια μικρή - σε σύγκριση λ.χ. με την Χαμάς ή την Τζιχάντ - παλαιστινιακή ομάδα και ακολούθησε η τελετουργία – με παλαιστινιακές ρουκέτες και ισραηλίτικούς βομβαρδισμούς. Υπήρξαν μόνο νεκροί Παλαιστίνιοι [σκοτώθηκαν 26], αλλά λόγω μιας «βροχής από ρουκέτες», ένα εκατομμύριο ισραηλινοί, οι οποίοι ζουν κοντά στη Γάζα, αναγκάστηκαν να ζήσουν κάπως υπό επιτήρηση ή όπως το θέτει ο Avnery, σε ένα δωμάτιο του σπιτιού τους. Οι ζημιές από τις παλαιστινιακές ρουκέτες ήταν συγκριτικά λίγες και υπήρξαν και μερικοί τραυματισμοί.

Τα στρατιωτικά συμπεράσματα της διαμάχης: ακόμα και μια μικρή παλαιστινιακή ομάδα έχει πολύ μεγάλο στοκ ρουκετών πια – οι πιο μεγάλες οργανώσεις θα έχουν πολύ πιο μεγάλο στοκ και πιο ανεπτυγμένο. Σαφώς, το Ισραήλ έχει πρόβλημα.

Όμως το νέο σύστημα αναχαίτισης πυραύλων λειτούργησε εκπληκτικά καλά.

Το πρόβλημα είναι το κόστος: κάθε αναχαίτιση κοστίζει πολύ ακριβά ενώ οι

παλαιστινιακές ρουκέτες γίνονται πάμφθηνα.

«Το πρόβλημα είναι ότι μια παλαιστινιακή ρουκέτα κοστίζει μερικές εκατοντάδες σιέκελ, ενώ ένας πύραυλος αναχαίτισης του Iron Dome κοστίζει 315 χιλιάδες σιέκελ. Κατά την διάρκεια των τεσσάρων ημερών [των «μαχών»] ξοδεύτηκαν 17.6 εκατομμύρια σιέκελ, όσον αφορά το κόστος των πυραύλων που χρησιμοποιήθηκαν. Αυτό πέρα από το κόστος του συστήματος του ίδιου.»

http://www.counterpunch.org/2012/03/16/the-fighting-in-gaza/

Οπότε και πάλιν το ίδιο αδιέξοδο για την ισραηλιτική πολιτική: αφού οι Παλαιστίνιοι δεν εξαφανίζονται και ζουν σε συνθήκες όπως στην Γάζα απλώς θα πληθαίνουν και θα εξοπλίζονται.

Ξυπνά η εργατική τάξη;

Η Ινδία περηφανεύεται πια ότι είναι η χώρα στην οποία έγινε η πιο μαζική γενική απεργία της ιστορίας, με πάνω από 100 εκατομμύρια συμμετέχοντες.

Στην Ισπανία, τα συνδικάτα φαίνονται να κινητοποιούν χιλιάδες στους δρόμους, παρά να ακολουθούν απλώς τελετουργίες.

Ακόμα και στην Γερμανία, τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα ετοιμάζονται για αντιπαράθεση, αν μέρος των κερδών των επιχειρήσεων και της οικονομίας δεν μοιραστούν και στους εργαζόμενους.