Έλεγχος των τραπεζών και εκ παραλλήλου ένα κυπριακό περιουσιολόγιο.

Κωστής Αχνιώτης

Το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου αποκαλύπτεται ξαφνικά σε όλη του τη βρωμιά. Ο περίφημος καθωσπρεπισμός του, το πατερναλιστικό ύφος των τραπεζιτών έναντι της κοινωνίας, η πολιτιστική και επιστημονική και περιβαλλοντική του δράση, με τα διάφορα ιδρύματα του ήταν μόνο η γυαλιστή βιτρίνα μιας κερδοσκοπικής απληστίας.

Επειδή πολλές φορές έχει ακουσθεί από τα χείλη τραπεζιτών αλλά και πολιτικών που κατά καιρούς έκοβαν για χάρη τους διάφορες κορδέλες, ότι οι τράπεζες διαδραμάτιζαν ένα εθνικό ή πατριωτικό ή και ενίοτε θρησκευτικό ρόλο δεν θα πρέπει να « πάμε παρακάτω» χωρίς να ανασκευαστούν μπροστά στην κοινωνία όλα αυτά τα παραπλανητικά.

Όπως πολύ καλά τεκμηριώνεται στο σχετικό κείμενο του Παναγιώτη Παλλίνη σε αυτή την ιστοσελίδα http://erascy.blogspot.com/2012/06/blog-post_263.html , η ληστρική πολιτική του τραπεζικού συστήματος αφορά τουλάχιστο την φούσκα του χρηματιστηρίου, την φούσκα των ακινήτων και τώρα τις επισφαλείς επενδύσεις. Αφορά επίσης και αυτό δεν πρέπει να παραγνωρίζεται, τον αντιαναπτυξιακό ρόλο που συνειδητά διαδραμάτισε κρατώντας ψηλά τα επιτόκια.

Αποτελεί βέβαια κοινοτυπία να αναφέρουμε ότι τα τραπεζικά παίγνια έγιναν κάτω από την σκέπη του πολιτικού συστήματος. Οποιαδήποτε έρευνα αφορά στον τραπεζικό τομέα θα είναι απόλυτα ανεπαρκής αν δεν συνοδεύεται από μια έρευνα της διαπλοκής των πολιτικών. Μιας διαπλοκής που αφορά συγκεκριμένες πολιτικές παρεμβολές με σαφή στόχο να παραπλανήσουν την κοινή γνώμη για παράδειγμα, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχαστεί το νομοθετικό πλαίσιο που επέτρεψε και εξακολουθεί να επιτρέπει ανάλογα φαινόμενα.

Για παράδειγμα η Τράπεζα Κύπρου έκανε τα ίδια πράγματα με την Λαϊκή Τράπεζα. Προσπαθεί όμως να κάνει ανακεφαλαιοποίηση μόνη της για να αποφύγει τον δημόσιο έλεγχο. Ακόμα και έτσι όμως οι επιπτώσεις της πολιτικής της πάνω στον κυπριακό λαό αναφορικά με όλους τους τομείς που έχουν αναφερθεί πιο πάνω είναι εμφανείς. Μια ειλικρινής έρευνα που θέλει να αποκαλύψει και όχι να συγκαλύψει, θα πρέπει να επεκτείνεται σε όλο τον τραπεζικό τομέα.

Μιλούμε φυσικά για συγκάλυψη γιατί είναι ήδη εμφανές ότι όλες οι δηλώσεις πολιτικών και άλλων παραγόντων παραπέμπουν την αναζήτηση ευθυνών στις ελληνικές καλένδες. Μιλούμε για συγκάλυψη γιατί εδώ και δεκαετίες η πολιτική και γενικότερη συγκάλυψη είναι απαραίτητο αξεσουάρ μιας οικονομικής πολιτικής που μάζεψε τον πλούτο που παρήγαγε ο κυπριακός λαός από την ανεξαρτησία και μετά, σε μερικά τζάκια.

Με την κρατική παρέμβαση στη διάσωση των τραπεζών διαμοιράζεται η ζημιά στο σύνολο του κυπριακού λαού. Αλλά και η ζημιά των τραπεζών εκείνων που δεν θα πάρουν κρατική βοήθεια μεταφέρεται επίσης με διάφορους τρόπους στην πλάτη του λαού ( πχ με το κόστος δανεισμού ή με την οικονομική ύφεση). Ακούεται πλέον πολύ συχνά η κουβέντα ότι πολλά κυπριόπουλα θα είναι πιο φτωχά από τους γονιούς τους.

Μια πολιτική πρόταση ενός κόμματος σε μια όχι πολύ μακρινή χώρα, που είναι άξια υιοθέτησης, είναι η κατάρτιση ενός δημόσιου περιουσιολογίου έτσι ώστε να μπορεί η κοινωνία να γνωρίζει που μπορεί να βρει τους ελλείποντες πόρους. Ένα περιουσιολόγιο θα ήταν και ένας καθρέπτης των «οικονομικών πεπραγμένων» της ελληνοκυπριακής ελίτ ενδεχομένως πολύ αποκαλυπτικός εάν συσχετισθεί με ένα άλλο κατάλογο, αυτού των πολιτικών πεπραγμένων.

Για παράδειγμα τώρα, αντί να χρεωθεί το κράτος, δηλαδή ο φορολογούμενος, τις ζημιές της ανακεφαλαιοποίησης θα ήταν δίκαιο και λογικό να κατασχεθούν μερικές περιουσίες στελεχών του τραπεζικού τομέα ή να δεσμευτούν τουλάχιστον ως υποθήκες έναντι του κρατικού δανείου.